Wojciech Maciejowski i jego prace w małopolskich kościołach

Wojciech Maciejowski urodził się w 1896 roku w Żabnicy koło Żywca. Na początku lat 20. XX wieku, najpóźniej w 1923 roku osiadł w Krakowie. W tym samym roku zapisał się do krakowskiego Cechu Rzeźbiarzy i Pozłotników, co oznacza, że wówczas był już samodzielnym twórcą. Wcześniej musiał odbyć praktykę zawodową w bliżej nieokreślonym warsztacie rzeźbiarskim. Następnie kontynuował naukę, uczęszczając do krakowskiej Szkoły Przemysłowej, w której kształcił się pod kierownictwem Stanisława Wójcika i Jana Raszki.

Tworzył głównie z drewna, specjalizował się w wyposażaniu wnętrz sakralnych. W latach 1923-1945 wykształcił wielu uczniów, z których z imienia i nazwiska znany jest jedynie Antoni Baran. Wojciech Maciejowski prowadził własny warsztat rzeźbiarski zlokalizowany przy ul. Mazowieckiej w Krakowie. Przez pewien czas posiadał również dodatkową pracownię przy krakowskim klasztorze oo. Kanoników Regularnych Lateraneńskich, dla których regularnie pracował. Wykonywał również zlecenia dla innych krakowskich klasztorów m.in. karmelitów trzewiczkowych na Piasku w Krakowie, bonifratrów i augustianów na Kazimierzu, parafii św. Szczepana w Krakowie oraz parafii Najświętszego Serca Jezusa w Krakowie.

Na portalu Sakralne Dziedzictwo Małopolski prezentujemy kilkanaście mniej znanych dzieł pochodzących z kościołów w małopolskich miejscowościach m.in. w Woli Batorskiej, Kasince Małej, Brzeszczach, Leńczach czy Kamieniu, sygnowanych przez Maciejowskiego bądź też przypisywanych mu lub jego uczniom na podstawie danych źródłowych oraz cech formalnych.

W swojej twórczości Wojciech Maciejowski chętnie nawiązywał do elementów stylowych zaczerpniętych z wcześniejszych epok, a szczególnie baroku, wykorzystując jednocześnie doświadczenia Art déco i modernizmu. Niejednokrotnie artysta wykonywał również prace konserwatorskie, co umożliwiło mu lepsze poznanie i zrozumienie dzieł pochodzących z wcześniejszych epok i wzbogacenie własnego warsztatu. Charakterystyczne dla prac Maciejowskiego są również wysmukłe proporcje rzeźbionych przez artystę postaci oraz ostro cięte fałdy szat. Ukazywane przez niego figury zazwyczaj wyróżniają się regularnymi rysami twarzy o wydatnych nosach i brodach oraz ciężkich powiekach. Ich głowy okalają pukle wijących się, stylizowanych włosów, które zdaniem Katarzyny Brzeziny i Adama Organistego stały się znakiem rozpoznawczym artysty.