Historyzm w dziełach Władysława Druciaka

Długość
Etap edukacyjny
studenci
Tematyka
historyzm w sztuce sakralnej, rzeźba, styl neogotycki
Szacowany czas zwiedzania

Zabytki na trasie

  1. Zdjęcie nr 1: Nastawa ołtarzowa architektoniczna, trójosiowa, jednokondygnacyjna, na wysokim cokole. Ołtarz drewniany, prostopadłościenny; mensa drewniana. Antepedium w formie leżącego prostokąta ujęte w narożach kolumienkami, w polu trzy prostokątne płyciny, w środkowej monogram IHS na czerwonym tle otoczony promienistą glorią. Tabernakulum w formie prostopadłościennej skrzynki, ustawione na wysokim cokole, flankowane dwiem kolumienkami, zamknięte od góry gzymsem w kształcie łuku nadwieszonego. Drzwiczki w kształcie stojącego prostokąta, zamkniętego łukiem półkolistym, w polu płaskorzeźbione przedstawienie baranka paschalnego. Cokół nastawy trójosiowy, oś środkowa wydzielona pilastrami, na skrajach osi bocznych ćwierćkolumny z kapitelami w formie liści akantu. W polach osi bocznych kwadratowe płyciny wypełnione rozetami, w osi środkowej płycina w kształcie leżącego prostokąta. Cokół podtrzymuje nastawę, flankowaną dwiema parami kolumn, z których środkowe podtrzymują kopułę z przyczółkiem, a kolumny boczne figury aniołów. We wnęce środkowej figura Najświętszego Serca Jezusa, we wnęce lewej św. Wojciech, a po prawej św. Stanisław. Kolumny ustawione na bazach, przedzielone w połowie opaską, o trzonach zdobionych geometrycznymi motywami i kapitelach dekorowanych liśćmi akantu. U szczytu przyczółka duży kwiaton z zatkniętym krzyżem osadzonym na kuli. Gzymsy zdobione ażurową dekoracją roślinną. Łuki wnęk dekorowane arkadowaniami, w tym środkowa z maswerkami. Ponadto szczyt osi środkowej oraz gzyms nad osiami bocznymi wieńczy ornamentalny krenelaż. Struktura malowana w kolorze ciemnego brązu, ornamentyka i detale złocone.
    Kasinka Mała
    Ołtarz boczny

    Ołtarz boczny w kościele w Kasince powstał w pracowni rzeźbiarskiej Władysława Druciaka po 1916 roku. Druciak wykonywał wiele dzieł sztuki sakralnej na terenie Małopolski na przełomie XIX i XX wieku, zarówno w drewnie, jak i w kamieniu. Jego twórczość zalicza się do historyzmu rzeźby sakralnej początku XX wieku. W niszy głównej ołtarza znajduje się rzeźba Najświętszego Serca Pana Jezusa, a w osiach bocznych rzeźby św. Wojciecha i św. Stanisława, które w 1952 roku wykonał nieznany rzeźbiarz Napadło.

  2. Zdjęcie nr 1: Nastawa ołtarzowa architektoniczna, trójosiowa, jednokondygnacyjna ze zwieńczeniem, na wysokim cokole. Ołtarz drewniany, prostopadłościenny; mensa drewniana. Antepedium w formie leżącego prostokąta ujęte w narożach półkolumienkami, w polu płaskorzeźbione przedstawienie Ostatniej Wieczerzy. Cokół retabulum z czterema pilastrami, stanowiącymi podstawę dla podpór. Osie wydzielone dwiema parami kolumn; środkowe wyższe od bocznych. W polu środkowym głęboka nisza z płaskorzeźbionym przedstawieniem Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny i w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym, ujęta parą kolumn o kapitelach kompozytowych; arkada zamknięta trójkątnym szczytem, flankowanym wspornikami z figurkami aniołów; za nim fragment dachu. Osie boczne niższe, z niszami na figury św. Piotra i św. Pawła w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym; od zewnątrz ujęte półkolumienkami o kapitelach korynckich dźwigających fryz i postumenty dla figurek aniołów. Kondygnacja ujęta przyporami. Zwieńczenie w formie ośmiobocznego baldachimu opartego na arkadkach z figurą św. Michała Archanioła. Na szczycie łaciński krzyż o trójlistnie zakończonych ramionach. Na osiach zewnętrznych cokołu prześwity wypełnione wicią roślinną z motywem winnego grona. Cokół zakończony pasem z dekoracją roślinną. Trzony wewnętrznej pary kolumn dekorowane kratką z rozetami, w połowie wysokości ujęte koroną. Trzony zewnętrznej pary podpór zdobione ornamentem geometryczno-roślinnym. Łuki nisz dekorowane stylizowanym maswerkiem; pole szczytu rozetą, gzyms stylizowanymi żabkami. Osie boczne zwieńczone palmetami z rozetą. Kalenica dachu z ciągiem palmet. Struktura w kolorze naturalnego drewna; ornamentyka i podpory złocone i srebrzone.
    Kasinka Mała
    Ołtarz główny

    Ołtarz główny w kościele w Kasince powstał w pracowni rzeźbiarskiej Władysława Druciaka w 1916 roku. Ołtarz jest wykonany stylu neogotyckim, który nawiązywał do wzorów średniowiecznych – gotyckich, powielając dawne formy oraz ornamenty i komponując je w nową całość. Autor ołtarza, Władysław Druciak (1874-1923) wykonywał wiele dzieł sztuki sakralnej na terenie Małopolski na przełomie XIX i XX wieku, zarówno w drewnie, jak i w kamieniu. Jego twórczość jest przykładem historyzmu w rzeźbie sakralnej początku XX wieku. Podobną strukturę do ołtarza w Kasince wykonał w Kozach w 1906 roku. W niszy głównej ołtarza znajduje się płaskorzeźba przedstawiająca Nawiedzenie Najświętszej Marii Panny, która bezpośrednio nawiązuje do wezwania parafii.

  3. Zdjęcie nr 1: Nastawa ołtarzowa architektoniczna, jednokondygnacyjna, trójosiowa. Ołtarz kamienny, prostopadłościenny, ustawiony na dwustopniowej podstawie. Mensa kamienna, silnie wysunięta, podtrzymywana przez dwie kamienne kolumienki. Antepedium podzielone na trzy kwadratowe pola z płycinami, w środkowej wysuniętej do przodu medalion z monogramem IHS w polu. Tabernakulum w formie prostopadłościennej skrzynki, obitej fakturowaną blachą, od frontu ujęte parą kolumienek. Drzwiczki w kształcie stojącego prostokąta, dwuskrzydłowe z trybowanym przedstawieniem kielicha z unoszącą się Hostią w glorii, adorowaną przez dwa klęczące anioły. Tron do wystawiania monstrancji w formie baldachimu podtrzymywanego przez cztery kolumienki oraz z zabudowaną ścianką tylną dekorowaną rytym wzorem z czteroliści i medalionu z monogramem IHS w glorii podtrzymywanym przez parę unoszących się aniołów. Baldachim w formie dwuspadowego daszku zwieńczonego pseudowieżyczką z krzyżem; od frontu zamknięty wimpergą. Nastawa ołtarzowa ustawiona na dwustrefowym cokole z predellą dekorowaną blendami. Osie wydzielone czterema kolumnami dźwigającymi pinakle. Oś środkowa, najszersza ujęta dwiema dwustrefowymi płytkimi niszami zakończonymi trójlistnie z półpełnymi figurkami świętych: Dominika i Izydora po prawej oraz Ambrożego i Jacka po lewej; zwieńczona wimpergą, flankowaną przez dwie figurki aniołków nakryte baldachimami w formie sterczyn. W polu nisza w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem trójlistnym z płaskorzeźbionym przedstawieniem Trójcy Świętej. Osie boczne z niszami w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym z figurami św. Wojciecha (po lewej) i św. Stanisława (po prawej), zamknięte dwiema wimpergami ze sterczynami oraz jednospadowym daszkiem z ażurową wieżyczką. Zwieńczenie w formie ażurowej wieżyczki z figurką św. Józefa z Dzieciątkiem, zakończonej dużą sterczyną z krzyżem dekorowaną żabkami. Struktura w kolorze naturalnego drewna, profile i ornamentyka złocone, tło pola środkowego w kolorze błękitnym, detale zielone.
    Krzywaczka
    Ołtarz główny

    Ołtarz główny w kościele w Krzywaczce powstał w pracowni rzeźbiarskiej Władysława Druciaka w 1914 roku. Kontrakt na wykonanie dzieła artysta podpisał z ówczesnym proboszczem parafii Józefem Nowakiem w 1913 roku. Obraz Matki Boskiej Częstochowskiej, znajdujący się na zasuwie wykonał malarz Szczurowski, a prace przy ołtarzu wykończył złotnik Józef Małek. Ołtarz jest wykonany w stylu neogotyckim, który nawiązywał do wzorów średniowiecznych – gotyckich, powielając dawne formy oraz ornamenty i komponując je w nową całość. W trójosiowym ołtarzu złożono elementy stosowane w architekturze gotyckiej, takie jak ażurowe wieżyczki zwieńczone pinaklami, dekorujące je kwiatony oraz żabki, łuki ostre, wimpergi, czy maswerki. Twórczość Druciaka określa się jako przykład historyzmu w rzeźbie sakralnej początku XX wieku. W niszy głównej ołtarza w Krzywaczce znajduje się płaskorzeźba Trójcy Świętej, która bezpośrednio nawiązuje do wezwania parafii, natomiast w niszach mniejszych figury: św. Jacka, św. Izydora, św. Ambrożego i św. Dominika, a w większych niszach świętych patronów Polski: św. Stanisława i św. Wojciecha, natomiast w zwieńczeniu figura św. Józefa z Dzieciątkiem.

  4. Zdjęcie nr 1: Rzeźba pełnoplastyczna przedstawiająca św. Dominika. Święty ukazany w postawie stojącej, frontalnie, z rękami wyciągniętymi przed siebie, w lewej trzyma księgę. Ma twarz o rysach dojrzałego mężczyzny, z długim i wąskim nosem, wąskimi ustami oraz delikatnie zmarszczonym czołem. Włosy krótkie, na czubku głowy zebrane w oddzielną kępkę. Święty ubrany jest w strój dominikański: biały habit, przewiązany sznurem z czarnym szkaplerzem oraz czarny płaszcz z białym kapturem, na stopach ma czarne buty. Księga w brązowej oprawie.
    Krzywaczka
    Św. Dominik

    Rzeźba św. Dominka wraz z całym ołtarzem głównym powstała w krakowskiej pracowni rzeźbiarskiej Władysława Druciaka w 1914 roku. Jego twórczość określa się jako przykład historyzmu w rzeźbie sakralnej początku XX wieku. Święty Dominik urodził się w drugiej połowie XII wieku w Kastylii, założył zakon dominikanów.

  5. Zdjęcie nr 1: Rzeźba św. Grzegorza Wielkiego wolnostojąca, ustawiona na niskim cokole. Święty ukazany w postawie stojącej, frontalnie z prawą ręką uniesioną w geście błogosławieństwa, z księgą w lewej dłoni. Twarz szeroka o wyraźnie zaznaczonych kościach policzkowych, z długim i wąskim nosem, małymi ustami, oczach skierowanych ku górze i zmarszczonych brwiach. Spod złoconej tiary widoczne średniej długości, siwe włosy, zasłaniające uszy. Święty ubrany jest w białą albę, przewiązaną złoconym sznurem oraz złoconą kapę z czerwoną podszewką, spiętą na piersi złoconą klamrą, na stopach ma brązowe buty. Kapa dekorowana malowanym na bordowo ornamentem geometrycznym i stylizowaną wicią. Księga w czerwonej oprawie, na przodzie zdobiona malowanym na złoto greckim krzyżykiem umieszczonym w polu złoconej ramy.
    Krzywaczka
    Św. Grzegorz Wielki

    Rzeźba św. Grzegorza wraz z całym ołtarzem głównym powstała w krakowskiej pracowni rzeźbiarskiej Władysława Druciaka w 1914 roku. Jego twórczość określa się jako przykład historyzmu w rzeźbie sakralnej początku XX wieku. Święty Grzegorz I, zwany Wielkim był biskupem Rzymu w latach 590-604. Znany jest jako reformator liturgii i muzyki kościelnej, zaliczany do grona doktorów Kościoła obok: św. Augustyna (zm. 430), św. Ambrożego (zm. 397) i św. Hieronima (zm. 420).

  6. Zdjęcie nr 1: Rzeźba wolnostojąca, przedstawiająca św. Izydora. Święty ukazany w postawie stojącej z łopatą w prawej dłoni, z lewą dłonią złożoną na piersi, głowę delikatnie unosi do góry. Ma podłużną twarz, z wyraźnie zaznaczonymi kośćmi policzkowymi, z długim i wąskim nosem, ze wzrokiem skierowanym ku górze, okoloną krótką brodą i średniej długości, bujnymi włosami, zasłaniającymi uszy. Ubrany jest w jasnoniebieską tunikę z długimi rękawami o białych mankietach, sięgającą do kolan i przewiązaną w talii brązowym paskiem, żółte buty z wysokimi cholewami oraz skórzaną torbę przewieszoną przez prawe ramię.
    Krzywaczka
    Św. Izydor Oracz

    Rzeźba św. Izydora Oracza wraz z całym ołtarzem głównym powstała w krakowskiej pracowni rzeźbiarskiej Władysława Druciaka w 1914 roku. Jego twórczość określa się jako przykład historyzmu w rzeźbie sakralnej początku XX wieku. Święty Izydor, patron rolników zmarł w 1130 roku, ale kanonizowano go dopiero w 1622 roku. W rzeźbie Druciaka został ukazany z łopatą w dłoni, która nawiązuje do jednego z cudów, gdy święty sprawił za jej pomocą, aby strumień wody wytrysnął z kamienia i napoił spragnionego.

  7. Zdjęcie nr 1: Rzeźba wolnostojąca, przedstawiająca św. Jacka. Święty ukazany w postawie stojącej z prawą dłonią złożoną na piersi, a w lewej trzymający księgę. Twarz o delikatnych rysach, długim i wąskim nosie, małych ustach, oczach skierowanych ku górze. Włosy krótkie, jasne, odsłaniające uszy. Święty ubrany jest w biały habit dominikański przewiązany sznurem. Oprawa księgi obwiedziona złotą lamówką, na przodzie łaciński krzyżyk.
    Krzywaczka
    Św. Jacek

    Rzeźba św. Jacka wraz z całym ołtarzem głównym powstała w krakowskiej pracowni rzeźbiarskiej Władysława Druciaka w 1914 roku. Jego twórczość określa się jako przykład historyzmu w rzeźbie sakralnej początku XX wieku. Święty Jacek za życia studiował we Włoszech, gdzie z rąk św. Dominika otrzymał habit dominikański. Zmarł w 1257 roku i został pochowany w kościele Dominikanów w Krakowie.

  8. Zdjęcie nr 1: Rzeźba wolnostojąca, przedstawiająca św. Józefa z Dzieciątkiem. Święty jest ukazany w postawie stojącej, w delikatnym kontrapoście z Dzieciątkiem Jezus na lewym ręku oraz gałązką lilii w prawej, z głową przechyloną na swoją, lewą stronę. Ma podłużną twarz, z długim i szerokim nosem, z wzrokiem skierowanym w dal, okoloną krótką brodą i długimi, bujnymi włosami. Ubrany jest w fioletową suknię z długimi rękawami oraz złocony płaszcz z zieloną podszewką. Dzieciątko Jezus siedzi na przedramieniu św. Józefa, lewą nóżkę wysuwa do przodu, a dłonie rozpościera szeroko na boki. Ma szeroką twarz o dziecięcych rysach, okoloną krótkimi i jasnymi włosami. Ubrane jest w długą i białą sukienkę z długimi rękawami.
    Krzywaczka
    Św. Józef z Dzieciątkiem

    Rzeźba św. Józefa wraz z całym ołtarzem głównym powstała w krakowskiej pracowni rzeźbiarskiej Władysława Druciaka w 1914 roku. Jego twórczość określa się jako przykład historyzmu w rzeźbie sakralnej początku XX wieku. Święty Józef został przedstawiony w tradycyjnej konwencji ikonograficznej z Dzieciątkiem Jezus na ręku, mającym ukazać go jako opiekuna Syna Bożego oraz z białą lilią w dłoni, symbolem czystości.

  9. Zdjęcie nr 1: Rzeźba św. Pawła ustawiona na niskim prostopadłościennym cokole, o ściętych narożach. Święty Paweł ukazany jest frontalnie, w delikatnym kontrapoście, z prawą nogą ugiętą w kolanie. W prawej dłoni trzyma księgę oraz miecz, lewą dotyka długiej brody. Twarz o czerwonej karnacji z długim i szerokim nosem, wzrokiem spuszczonym w dół, okolona długą i bujną brodą. Włosy ciemnobrązowe, gęste i zasłaniające uszy. Ubrany jest w beżową suknię z długimi rękawami oraz zielony płaszcz z fioletową podszewką, zdobiony na brzegach dekoracyjnym pasem utworzonym z malowanych na złoto esownic. Księga w czerwonej obwolucie, zdobiona złotym krzyżykiem. Polichromia w odsłoniętych partiach ciała naturalistyczna, detale złocone.
    Kasinka Mała
    Św. Paweł

    Rzeźbę wraz z całym ołtarzem wykonał Władysław Druciak (1874-1923) w 1916 roku. Autor dzieła urodził się w Krościenku nad Dunajcem, gdzie ukończył szkołę powszechną, a wykształcenie zawodowe uzyskał w Szkole Przemysłu Drzewnego w Zakopanem – w oddziale rzeźby ornamentalnej. Jego nauczycielem był też Kazimierz Wakulski, konserwator wielu średniowiecznych rzeźb, m. in. rzeźb z ołtarza Wita Stwosza w kościele Mariackim w Krakowie. Nie bez znaczenia było więc doświadczenie mistrza, które miało wpływ na ukształtowanie młodego rzeźbiarza. Jego twórczość jest przykładem historyzmu w rzeźbie sakralnej początku XX wieku. Był doskonałym majstrem, biegłym w praktyce warsztatowej, który przetwarzał znane realizacje innych artystów. Figura przedstawia św. Pawła, który został ukazany w tradycyjnym ujęciu ikonograficznym z atrybutami: mieczem, którym został ścięty oraz księgą, symbolizującą jego udział w misji apostolskiej.

  10. Zdjęcie nr 1: Rzeźba św. Piotra ustawiona na niskim prostopadłościennym cokole o ściętych narożach. Święty Piotr ukazany frontalnie, w delikatnym kontrapoście, z lewą nogą ugiętą w kolanie. W prawej dłoni trzyma dwa skrzyżowane klucze, a w lewej księgę. Twarz podłużna ze zmarszczonym czołem, z długim i szerokim nosem, dużymi oczami i małymi ustami, okolona średniej długości brodą. Włosy ciemnobrązowe, gęste i zasłaniające uszy. Ubrany jest w długą fioletową suknię z długimi rękawami oraz brązowy płaszcz z zieloną podszewką, zdobiony na brzegach dekoracyjnym pasem utworzonym z ukośnych kresek. Księga w czerwonej obwolucie, zdobiona złotym, łacińskim krzyżykiem. Polichromia w odsłoniętych partiach ciała naturalistyczna, detale złocone.
    Kasinka Mała
    Św. Piotr

    Rzeźbę wraz z całym ołtarzem wykonał Władysław Druciak (1874-1923) w 1916 roku. Autor dzieła urodził się w Krościenku nad Dunajcem, gdzie ukończył szkołę powszechną, a wykształcenie zawodowe uzyskał w Szkole Przemysłu Drzewnego w Zakopanem – w oddziale rzeźby ornamentalnej. Jego nauczycielem był też Kazimierz Wakulski, konserwator wielu średniowiecznych rzeźb, m. in. rzeźb z ołtarza Wita Stwosza w kościele Mariackim w Krakowie. Nie bez znaczenia było więc doświadczenie mistrza, które miało wpływ na ukształtowanie młodego rzeźbiarza. Jego twórczość jest przykładem historyzmu w rzeźbie sakralnej początku XX wieku. Był doskonałym majstrem, biegłym w praktyce warsztatowej, który przetwarzał znane realizacje innych artystów. Figura przedstawia św. Piotra, który został ukazany w tradycyjnym ujęciu z atrybutami: dwoma kluczami symbolizującymi władzę namiestnika Chrystusa oraz księgą nawiązującą do jego udziału w misji apostolskiej.

  11. Zdjęcie nr 1: Rzeźba wolnostojąca, pełnoplastyczna przedstawiająca św. Stanisława z Piotrowinem, ukazana frontalnie, w delikatnym kontrapoście. Święty prawą rękę unosi w geście błogosławieństwa, lewa nieco ugięta w łokciu, jest opuszczona w dół. Twarz podłużna o długim, prostym nosie, wąskich ustach, lekko przymkniętych oczach, okolona brodą rozdzieloną na końcu w dwa pukle, policzki delikatnie zarumienione. Włosy sięgające do ramion, kręcone. Święty ubrany jest w fioletową albę, białą komżę, jasnobrązowy ornat o kolistym wykroju z przodu i z tyłu zakończony w szpic z różową podszewką i z malowanym dekoracyjnym pasem na brzegach oraz krzyżem pektoralnym. Ma biały humerał pod szyją, fioletowe rękawiczki z chwostem przy brzegu oraz z malowanym złoconym krzyżem greckim, a także dwa pierścienie na prawej ręce. Na głowie ma założoną złoconą infułę. U nóg świętego, po lewej stronie znajduje się popiersie Piotrowina ukazane z prawego profilu, zwróconego w stronę św. Stanisława ze złożonymi w geście modlitwy rękami. Twarz o starczych rysach, podłużna z wąskim i długim nosem, małymi ustami i głębokimi oczodołami. Figura ubrana w biały całun zarzucony na głowę i otulający całą postać. Polichromia rzeźby św. Stanisława naturalistyczna, detale szat złocone. Rzeźby ustawione na niskich postumentach o ściętych narożach.
    Krzywaczka
    Św. Stanisław

    Rzeźba św. Stanisława wraz z całym ołtarzem głównym powstała w krakowskiej pracowni rzeźbiarskiej Władysława Druciaka w 1914 roku. Jego twórczość określa się jako przykład historyzmu w rzeźbie sakralnej początku XX wieku. Święty Stanisław urodził się około 1030 roku w Szczepanowie. Był biskupem krakowskim, męczennikiem, jest jednym z głównych patronów Polski.

  12. Zdjęcie nr 1: Rzeźba wolnostojąca, pełnoplastyczna ukazująca św. Wojciecha w postawie stojącej w delikatnym kontrapoście. Prawa ręka wysunięta do przodu, w której niegdyś znajdował się niezachowany atrybut świętego, w lewej trzyma księgę oraz palmę męczeństwa. Twarz podłużna, o wzroku skierowanym do góry, długim i wąskim nosie, małych ustach, okolona krótką brodą, policzki delikatnie zarumienione. Włosy siwe, falowane, zasłaniające uszy. Święty jest ubrany w fioletową albę, białą komżę i czerwoną kapę o jasnozielonej podszewce, spiętą na szyi klamrą i zdobioną na brzegach ornamentalnym pasem złożonym z trójlistnych form. Na głowie ma srebrną infułę o złoconych brzegach z równoramiennym krzyżykiem pośrodku i taśmami opadającymi na plecy. Polichromia naturalistyczna w odsłoniętych partiach ciała, atrybuty i elementy stroju złocone, palma męczeństwa w kolorze zielonym. Rzeźba ustawiona na niskim postumencie o ściętych narożach.
    Krzywaczka
    Św. Wojciech

    Rzeźba św. Wojciecha wraz z całym ołtarzem głównym powstała w krakowskiej pracowni rzeźbiarskiej Władysława Druciaka w 1914 roku. Jego twórczość określa się jako przykład historyzmu w rzeźbie sakralnej początku XX wieku. Święty Wojciech żył w latach 956-997. W 997 roku wyruszył do Polski, a następnie do Prus nawracać pogan, gdzie zginął śmiercią męczeńską prawdopodobnie przeszyty włóczniami. W ikonografii św. Wojciech przedstawiany jest z wiosłem w dłoni, które ma nawiązywać do historii, według której biskup wyruszył z misją nawracania pogan do Prus, płynąc tam łodzią przez Wisłę.

  13. Zdjęcie nr 1: Płaskorzeźbiona grupa przedstawiająca Boga Ojca, Jezusa Chrystusa i Ducha Świętego ustawiona w trójkonchowej niszy. Po prawej stronie Bóg Ojciec ukazany frontalnie, w pozycji siedzącej. W prawej ręce trzyma złote berło, a w lewej niebieskie jabłko zwieńczone złotym, równoramiennym krzyżykiem. Twarz podłużna z długim i wąskim nosem, małymi ustami, dużymi, błękitnymi oczami, okolona długą, siwą i bujną brodą. Włosy siwe, długie, z przedziałkiem na środku głowy, opadające na ramiona i plecy. Bóg Ojciec ubrany jest w długą, złotą szatę z długimi rękawami, przepasaną w pasie, silnie drapowaną oraz złoty płaszcz z zieloną podszewką odwiniętą po bokach, opadający na plecy i dołem z prawej strony. Wokół głowy ma złoty, trójkątny nimb. Po lewej stronie Chrystus ukazany frontalnie, w pozycji siedzącej, w prawej ręce trzyma prosty, brązowy krzyż o złoconych krawędziach; lewą rękę ma złożoną na piersi; głowa delikatnie zwrócona w prawo. Twarz pociągła z długim i wąskim nosem oraz małymi ustami, okolona krótką i brązową brodą. Włosy długie, brązowe, z przedziałkiem na środku głowy, opadające na ramiona i plecy. Chrystus ubrany jest w złotą suknię z długimi rękawami oraz złoty płaszcz z czerwoną podszewką, przerzucony przez prawe ramię i spływający na lewy bok; tkanina silnie drapowana. Na dłoniach ma widoczne ślady po gwoździach. U góry grupy znajduje się gołębica Ducha Świętego z rozpostartymi szeroko skrzydłami umieszczona w otoku złotych promieni, równolegle ułożonych. Tło jednolite, niebieskie, u dołu podłużna płycina zdobiona gęsto ułożoną, złoconą linią na czerwonym tle. Polichromia w odsłoniętych partiach ciała naturalistyczna.
    Krzywaczka
    Trójca Święta

    Płaskorzeźba przedstawiająca Trójcę Świętą wraz z całym ołtarzem głównym powstała w krakowskiej pracowni rzeźbiarskiej Władysława Druciaka w 1914 roku. Autor dzieła, Władysław Druciak (1874-1923) wykonał wiele obiektów sztuki sakralnej na terenie Małopolski na przełomie XIX i XX wieku, zarówno w drewnie, jak i w kamieniu. Specjalizował się w wykonywaniu ołtarzy neogotyckich oraz rzeźb w kamieniu. Jego twórczość określa się jako przykład historyzmu w rzeźbie sakralnej początku XX wieku. Trynitarne wezwanie kościoła w Krzywaczce znalazło swoje odzwierciedlenie w wystroju ołtarza głównego świątyni, w którym umieszczono płaskorzeźbę przedstawiającą Trójcę Świętą.

Celem zorganizowania wycieczki skontaktuj się z parafiami

Krzywaczka
Parafia Trójcy Świętej

Adres Krzywaczka 107
32-442 Krzywaczka

Telefon 12 273 12 45

Adres e-mail parafiakrzywaczka@gmail.com

Strona www www.krzywaczka.pl

Kasinka Mała
Parafia Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny

Adres Kasinka Mała 430
34-734 Kasinka Mała

Telefon 18 331 30 12

Adres e-mail kasinka@katolicki.eu

Strona www parafiakasinkamala.eu

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności