Augustyn św.

Biogram

Święty Augustyn urodził się w 354 roku w Tagaście (obecnie północno-wschodnia część Algierii). Był filozofem, teologiem, jednym z ojców i doktorów Kościoła; synem św. Moniki i poganina Patrycjusza. Był wychowywany przez matkę w wierze chrześcijańskiej. W 371 roku udał się do Kartaginy, by uczyć się retoryki, tam związał się kobietą o nieznanym imieniu, z którą miał syna Adeodata. W Kartaginie przyłączył się do sekty manichejczyków, z którą był związany przez dziewięć lat. Związek z manichejczykami spowodował konflikt z matką, w wyniku którego Augustyn opuścił rodzinne strony i udał się do Rzymu, by tam założyć własną szkołę retoryki. W stolicy cesarstwa zetknął się bliżej z neoplatonizmem i chrześcijaństwem. Z polecenia prefekta Rzymu Symmachusa udał się do Mediolanu, by odwiedzić tamtejszego biskupa Ambrożego i wygłosić mowę na cześć cesarza Walentyniana II. W Mediolanie ponownie spotkał się z matką, pod wpływem której rozstał się z matką swojego syna i nawrócił się na chrześcijaństwo. W 387 roku wraz z Adeodatem przyjął chrzest z rąk biskupa Ambrożego. W drodze powrotnej do Kartaginy, a następne Tagasty ciężko zachorowała i zmarła św. Monika. W rodzinnym mieście Augustyn założył pierwszą wspólnotę augustiańską. W 389 roku wraz z synem napisał dialog „O nauczycielu” (De magistro). Po śmierci Adeodata udał się do pobliskiej Hippony, gdzie za namową biskupa Waleriusza przyjął święcenia kapłańskie. Gdy Waleriusz zmarł, Augustyn został jego następcą na tronie biskupim. Około 400 roku powstał jeden z jego najważniejszych utworów, czyli „Wyznania” (Confessiones), w 413 roku zaczęło powstawać historiozoficzne dzieło „Państwo Boże” (De civitate Dei). Augustyn zmarł w 430 roku podczas wielomiesięcznego oblężenia Hippony przez Wandalów. W 724 roku król Longobardów Flawiusz Liutprand wykupił jego ciało z rąk muzułmanów i sprowadził relikwie do Pawii. Grób św. Augustyna znajduje się w kościele Augustianów San Pietro in Ciel d’Oro. W ikonografii chrześcijańskiej Augustyn przedstawiany jest najczęściej jako biskup trzymający w ręku gorejące serce przebite strzałą (symbol Bożej miłości) lub z modelem świątyni w dłoniach. Niekiedy jego atrybutem jest chłopiec trzymający łyżkę i muszlę. Jest to nawiązanie do snu św. Augustyna, w którym ukazał mu się chłopiec przelewający muszlą wodę z morza do wykopanego na plaży dołka. Chłopiec miał powiedzieć św. Augustynowi: „Prędzej ja przeleję morze do tego dołka niż Ty, Augustynie, pojmiesz swoim umysłem tajemnicę Trójcy Świętej”.

Bibliografia