Drewniane świątynie na południe od Krakowa

Długość
Etap edukacyjny
bez ograniczeń wiekowych
Tematyka
Małopolski Szlak Architektury Drewnianej, architektura, architektura drewniana
Szacowany czas zwiedzania

Zabytki na trasie

  1. Zdjęcie nr 1: Kościół drewniany, orientowany, jednonawowy, wzniesiony na niewielkiej ceglanej podmurówce, o konstrukcji zrębowej, ściany szalowane pionowo z listowaniem, kruchta zachodnia o konstrukcji słupowo-ramowej. Nawa na rzucie prostokąta zbliżonego do kwadratu, prezbiterium węższe od nawy, wydłużone, zamknięte trójbocznie. Do północnej ściany prezbiterium przylega zakrystia na planie prostokąta. Do północnej ściany nawy przywiera niewielka kruchta na planie prostokąta, zamknięta trójbocznie. Przy zachodniej ścianie nawy znajduje się kruchta na rzucie prostokąta. Wnętrze nakryte pozornymi, spłaszczonymi sklepieniami o krzywiźnie przybierającej kształt łuku odcinkowego. Pomiędzy nawą a prezbiterium otwór tęczowy o wykroju prostokąta zbliżonego do kwadratu zamkniętego łukiem koszowym. Prezbiterium niższe od nawy, sięgające wysokości łuku tęczowego. Ściany prezbiterium i nawy obiega profilowany gzyms, oddzielający je od sklepień. W części zachodniej nawy parapet chóru muzycznego wsparty na dwóch kolumnach o stylizowanych kapitelach kompozytowych i kanelowanych trzonach na wysokich cokołach. W północno-zachodnim narożu drabiniaste schody prowadzące na chór w ośmiobocznej obudowie. Ściany i sklepienia pokryte polichromią. Na ścianach wzdłużnych oraz na osi ściany zachodniej otwory drzwiowe o prostokątnym wykroju zamknięte drzwiami spągowymi z desek oraz płycinowymi, na północnej ścianie prezbiterium prostokątny otwór drzwiowy do zakrystii. Posadzka z płyt kamiennych, szachownicowa. Kruchty i zakrystia nakryte stropami, przez nie dostęp do wnętrza. Elewacja frontowa jednoosiowa, zamknięta trójkątnym szczytem, poprzedzona kruchtą. Na osi wejście do kruchty zachodniej w postaci dwuskrzydłowych drzwi w formie stojącego prostokąta. Nad kruchtą pięterko dzwonowe z prostokątnym otworem zamykanym dwuskrzydłowymi okiennicami. Elewacja boczna południowa z czterema oknami, po dwa w nawie i prezbiterium. Elewacja północna przepruta dwoma oknami w części nawy. Okna krosnowe, w formie stojącego prostokąta, o niewielkich podziałach kwaterowych z witrażami. Na wschodniej ścianie kruchty północnej okno i jednoskrzydłowe drzwi. W zakrystii okno na ścianie północnej i drzwi jednoskrzydłowe na ścianie wschodniej. Kościół nakrywają dachy dwuspadowe, wyższy nad korpusem nawowym, niższy nad prezbiterium. Kruchta zachodnia w formie przysadzistej wieży, niższej od korpusu nawowego z pięterkiem dzwonowym, zwieńczonym hełmem baniastym, pokrytym gontem z iglicą oraz gałką i krzyżem. Kruchta północna z dachem wielospadowym. Zakrystia nakryta dachem pulpitowym. W połowie wysokości dachu znajduje się wieżyczka na sygnaturkę na ośmiobocznym obitym blachą trzonie, z ażurową latarnią nakrytą baniastym hełmem zakończonym kulą z krzyżem.
    Wieliczka
    Kościół św. Sebastiana

    Kaplica św. Sebastiana została wybudowana we wsi Lednica Górna, nieopodal Wieliczki (obecnie przedmieścia), jako filia parafii św. Klemensa w Wieliczce w latach osiemdziesiątych XVI wieku, a konsekrowana była w 1598 roku. W połowie XVIII wieku zostałą gruntownie przebudowana i powiększona do postaci niewielkiego kościoła, o czym świadczy jej bryła i konstrukcja o cechach barokowych. W 1797 roku kościół został wystawiony na licytację i zakupiony przez miasto Wieliczkę. W związki z rocznicą 300-lecia konsekracji kościoła powzięto zamysł ratowania podupadłej świątyni i utworzono „Komitet Opieki nad Kościółkiem Św. Sebastiana w Wieliczce”. W latach 1903-1910 kościół przeszedł gruntowny remont, w trakcie którego polichromię wnętrza wykonał Włodzimierz Tetmajer. Kolejne restauracje przechodził w latach 1996-1998 z okazji 400-lecia konsekracji świątyni oraz w latach 2011-2013.
    Od 1981 roku kościół miał ustanowiony stały rektorat. Natomiast końcem 2013 roku został podniesiony do godności kościoła parafialnego.

  2. Zdjęcie nr 1: Kościół drewniany o konstrukcji zrębowej, na betonowym podmurowaniu przesłoniętym daszkiem gontowym. Elewacje jednolite, szalowane z listwowaniem, wzmocnione lisicami. Więźba dachowa drewniana, krokwiowa, o systemie więźbowo-zaskrzynieniowym. Kościół orientowany, jednonawowy, nawa na rzucie wydłużonego prostokąta, prezbiterium nieco węższe, zakończone trójbocznie. Do północnej ściany prezbiterium i nawy przylega zakrystia połączona z aneksem na rzucie prostokąta, do nawy od południa przylega duża kaplica na planie prostokąta otwarta do nawy otworem o wykroju prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym. Ściany wnętrza podzielone trzema parami pilastrów. Pomiędzy nawą a prezbiterium arkadowy otwór tęczowy z prostą belką. Parapet chóru muzycznego w zachodniej części nawy, oparty na dwóch kolumnach o wielobocznych trzonach. Wnętrze nakryte stropem płaskim, w nawie z zaskrzynieniami podtrzymywanymi przez trzy pary słupów o wielobocznych i kręconych trzonach. Otwory drzwiowe o prostokątnym wykroju zamknięte drzwiami jednoskrzydłowymi w północnej ścianie nawy oraz prezbiterium. Posadzka z płyt kamiennych. Elewacja frontowa jednoosiowa, zamknięta trójkątnym szczytem rozszerzającym się ku dołowi. Na osi ganek oparty na czterech słupach, nakryty dwuspadowym daszkiem gontowym, wejście do kościoła z dwuskrzydłowymi drzwiami. W partii szczytu dwa okna w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym. W elewacji południowej cztery otwory okienne w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym, dwa w nawie i dwa w prezbiterium oraz dwa analogiczne okna na zachodniej i wschodniej ścianie kaplicy. Elewacja północna z dwoma otworami okiennymi w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym, trzema oknami i wejściem do zakrystii i aneksu. Kościół nakryty wspólnym dachem o jednej kalenicy nad prezbiterium i nawą, gontowym, dwuspadowym, z przedłużoną połacią przekrywającą zaskrzynienia. W jednej trzeciej długości dachu nad nawą od strony prezbiterium wznosi się ponad kalenicą wieżyczka na sygnaturkę, na ośmiobocznym obitym blachą trzonie, z latarnią zwieńczoną niewielkim cebulastym hełmem. Kaplica boczna nakryta kopułą krytą gontem, z latarnią. Nad zakrystią i aneksem dach jednospadowy.
    Łapanów
    Kościół św. Bartłomieja Apostoła

    Świątynia została wzniesiona w 1529 roku z fundacji proboszcza Jana Wilamowskiego i być może przy pomocy finansowej właściciela wsi, Mikołaja Łapki. Została przebudowana w 1614 roku kosztem Marcina Lutosławskiego. Dobudowano wówczas do nawy kopułową kaplicę św. Anny. Podczas dwóch przebudów w 1812 i 1890 roku budynek kościoła został dwukrotnie przedłużony, co nadmiernie wydłużyło proporcje jego bryły. Kościół w Łapanowie został wzniesiony w tradycji późnogotyckiej. Pierwotnie przedstawiał jeden z wariantów typowego dla XV i pierwszej połowy XVI wieku gotyckiego kościoła parafialnego. Natomiast kaplica św. Anny stanowi przykład próby przeniesienia do sakralnego budownictwa drewnianego niestosowanych wcześniej renesansowych form i rozwiązań konstrukcyjnych.

  3. Zdjęcie nr 1: Kościół parafialny w Gruszowie znajduje się na niewielkim wzniesieniu w centrum miejscowości. Budowla jest orientowana, jednonawowa, z szerokim zamkniętym trójbocznie prezbiterium oraz czworoboczną wieżą od zachodu. Korpusu nawowy i prezbiterium charakteryzuje konstrukcja zrębowa, natomiast wieżę słupowa. Od północy do prezbiterium przylega zakrystia na rzucie prostokąta, natomiast do nawy zamknięta trójbocznie kaplica boczna. Do wnętrza kościoła prowadzą dwie kruchty, jedna od strony południowej, druga przez wieżę od zachodniej. Nad korpusem nawowym i prezbiterium znajduje się jednokalenicowy dach kryty gontem, a na styku nawy i prezbiterium usytuowana jest drewniana wieżyczka na sygnaturkę nakryta baniastym hełmem z latarnią. Zakrystia przekryta jest dachem pulpitowym, natomiast kaplica boczna oraz kruchty dachami dwuspadowymi krytymi gontem. Izbicową, o pochyłych ścianach wieżę wieńczy okuty blachą dach namiotowy. Elewacje osłania szalunek z pionowych desek z tzw. listwowaniem oraz pseudopilastry, dodatkowo wieżę w jednej trzeciej wysokości obiega niewielki parapet kryty gontem. W strukturze korpusu nawowego otwory okienne znajdują się po stronie południowej i mają kształt stojących prostokątów. W prezbiterium znajduje się po jednym oknie od południa i od wschodu, ich prostokątna forma jest zamknięta łukiem w ośli grzbiet. W kaplicy bocznej jest jedno okno od strony zachodniej. Ściana wschodnia zakrystii przepruta jest dwoma niewielkimi oknami, natomiast kruchty południowej jednym. W kruchcie zachodniej od południa jest jedno okno, natomiast w dolnej partii wieży znajdują się trzy, z czego dwa dolne oddziela od górnego niewielki daszek pulpitowy. Wnętrze korpusu nawowego i prezbiterium kościoła nakryte jest drewnianym stropem. Do kaplicy bocznej prowadzi szerokie przejście o ostrołukowym wykroju. Południowy portal w korpusie nawowym wieńczy wykrój w formie łuku w ośli grzbiet. Ściany i stropy wnętrza kościoła pokrywa secesyjna polichromia. Plac przykościelny otoczony jest drewnianym ogrodzeniem oraz starodrzewem.
    Gruszów
    Kościół Rozesłania Świętych Apostołów w Gruszowie

    Architektura szesnastowiecznego kościoła parafialnego w Gruszowie stanowi ciekawy przykład późnogotyckiego budownictwa drewnianego Małopolski. Mimo późniejszych przekształceń i ingerencji w strukturę budowli świątynia zachowała swój pierwotny charakter.

  4. Zdjęcie nr 1: Kościół drewniany o konstrukcji zrębowej, elewacje jednolite, szalowane pionowo z listwowaniem, kruchta zachodnia o konstrukcji słupowo-ramowej. Więźba dachowa drewniana, krokwiowa. Budynek na kamiennym podmurowaniu przesłoniętym daszkiem gontowym. Kościół orientowany, jednonawowy, nawa na rzucie prostokąta, prezbiterium węższe, zakończone trójbocznie. Do wschodniej ściany prezbiterium przylega Ogrójec na rzucie prostokąta, od północy piętrowa zakrystia na planie prostokąta. Do południowej ściany nawy przylega niewielka kruchta na rzucie prostokąta oraz ołtarz polowy, od zachodu kruchta na planie prostokąta z węższym pięterkiem dzwonnym. Wnętrze podzielone lizenami, nakryte pułapami deskowymi. Pomiędzy nawą a prezbiterium prostokątny otwór tęczowy o zaokrąglonych narożach. Parapet chóru muzycznego w zachodniej części nawy podparty przez dwie kolumny o stylizowanych kapitelach. Otwory drzwiowe o prostokątnym wykroju w północnej ścianie prezbiterium, południowej i zachodniej nawy. Posadzka z płyt ceramicznych. Elewacja frontowa jednoosiowa. Na osi wejście do kruchty z dwuskrzydłowymi drzwiami, nakryte osobnym daszkiem dwuspadowym. Na północnej i południowej ścianie kruchty i pięterka dzwonnego niewielkie okna. Kruchta nakryta daszkiem trójspadowym gontowym, dzwonnica dwuspadowym, z krzyżem w partii szczytu. W elewacji południowej cztery otwory okienne w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym i odcinkowym, dwa w nawie i dwa w prezbiterium, w elewacji północnej dwa analogiczne otwory okienne. Na ścianie północnej zachowany fragment dawnych sobót, zabudowany pionowymi deskami. Na ścianie wschodniej prezbiterium Ogrójec w formie kapliczki przesłoniętej daszkiem dwuspadowym. Nawa nakryta dachem gontowym, dwuspadowym, półszczytowym, prezbiterium osobnym dachem wielospadowym, zakrystia przesłonięta dachem przyczółkowym, kruchta dwuspadowym, a ołtarz polowy trójspadowym. Nad nawą od strony prezbiterium wznosi się sześcioboczna wieżyczka na sygnaturkę z latarnią i hełmem cebulastym z kulą i krzyżem pokryta blachą.
    Raciechowice
    Kościół św. Jakuba Apostoła i św. Katarzyny Aleksandryjskiej

    Obecny kościół parafialny św. Jakuba Starszego i św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Raciechowicach wybudowano w 1720 roku dzięki wsparciu finansowemu nieokreślonych dobroczyńców. W strukturze nowej budowli zachowano prezbiterium z poprzedniej świątyni, datowane na XVII wiek. Była ona konsekrowana przez Michała Kunickiego 1 listopada 1747. W latach 1899-1904 świątynia została gruntownie przebudowana. W ramach prac rozebrano wieżę, a w jej miejsce przedłużono nawę główną, natomiast od zachodu dobudowano kruchtę z pięterkiem dzwonowym. Kościół w Raciechowicach nawiązuje do tradycyjnego rozwiązania jednonawowego kościoła o szerszej nawie i węższym prezbiterium. Przybudowana pierwotnie do korpusu świątyni wieża-dzwonnica była znamienna dla XVIII wieku, choć występowała stosunkowo rzadko. Przebudowa świątyni na przełomie XIX i XX wieku zatarła jej właściwą bryłę, gdyż poprzez przedłużenie nawy i likwidację fasady wieżowej, zmieniły się proporcje i akcenty budynku.

  5. Zdjęcie nr 1: Kościół pomocniczny pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Woli Radziszowskiej to niewielkich rozmiarów, orientowana, jednonawowa budowla drewniana, konstrukcji zrębowej, z wieżą w słup. Prezbiterium jest zamknięte wielobocznie, nieco wyższa i szersza nawa ma rzut prostokąta zbliżonego do kwadratu. Do prezbiterium od strony północnej przylega zakrystia, od wschodniej Ogrójec, przy nawie od południa umieszczona została niewielka, prostokątna kruchta. Od zachodu do budowli dostawiona jest czworoboczna wieża o pochyłych ścianach, z podwieszoną izbicą z czworobocznymi występami na przekątnikach; hełm ostrosłupowy z czterema wieżyczkami na występach. W przyziemiu wieży znajduje się kruchta, a dookoła wieży szalowane soboty. Wewnątrz świątyni stropy; w nawie z zaskrzynieniami. Otwór tęczowy ma kształt ostrołuku, belka jest profilowana, na niej umieszczony jest krucyfiks o charakterze późnogotyckim. Chór muzyczny w zachodniej części nawy jest drewniany, wsparty na dwóch kolumnach. Okna nawy i prezbiterium są głównie prostokątne zamknięte półkoliście; z witrażami (z wyjątkiem okna za ołtarzem głównym); ponadto budowlę doświetlają niewielkie okienka prostokątne. Do świątyni prowadzi dwoje drzwi ostrołukowych, trzecie od strony zachodniej przerobiono w 1933 roku. Dachy kościoła są kryte gontem, ponad nawą i kruchtą południową dwuspadowe, nad zakrystią jednospadowy, nad prezbiterium wielopołaciowy. Wieżyczka na sygnaturkę o formach barokowych z glorietą, cebulastym hełmem zwieńczonym kulą oraz krzyżem; kryta blachą. Świątynia usytuowana jest na niewielkiej działce, wydzielonej ogrodzeniem z drewnianych bali, krytym gontem. Bramy wiodące na posesję umieszczono od zachodu oraz w południowo-wschodnim narożniku działki.
    Wola Radziszowska
    Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny

    Kościół w Woli Radziszowskiej powstał najprawdopodobniej w 1440 roku. Wieżę dobudowano prawdopodobnie na przełomie XVI i XVII stulecia. W późniejszym okresie architektura świątyni nie uległa znaczącym zmianom. Budowla stanowi przykład niewielkich rozmiarów, jednonawowej i jednowieżowej, późnogotyckiej świątyni drewnianej o konstrukcji zrębowej typowej dla terenu południowej Małopolski. Na uwagę zasługuje wyposażenie świątyni, reprezentujące różne epoki i style. Do jego najstarszych elementów należy umieszczony w barokowym ołtarzu głównym gotycki obraz przedstawiający Matkę Boską z Dzieciątkiem w typie Hodegetrii datowany na około 1460 rok oraz utrzymany w tradycji późnogotyckiej krucyfiks umieszczony na belce tęczowej. Manierystyczne ołtarze boczne noszące wezwania św. Anny i Ukrzyżowania zostały wykonane najprawdopodobniej w 1636 roku. Na ścianach i stropach świątyni widnieje polichromia o motywach figuralnych wykonana w 1893 roku w miejsce starszej dekoracji malarskiej o tych samych tematach.

  6. Zdjęcie nr 1: Kościół drewniany, orientowany, jednonawowy o konstrukcji zrębowej, oszalowany. Prezbiterium kwadratowe o wielobocznym zamknięciu z zakrystią od północy. Nawa szersza, prawie kwadratowa, przy niej od północy kaplica i składzik później dostawiony; od południa i od zachodu kruchty. Korpus nakryty dachem dwuspadowym, jednokalenicowym, z barokową wieżyczką na sygnaturkę na kalenicy; składzik nakryty dachem pulpitowym. Wewnątrz stropy kasetonowe. Otwór tęczy o profilowanym łuku półkolistym podwyższonym; belka profilowana, na niej grupa Ukrzyżowania. Chór muzyczny wsparty na dwóch słupach. Kaplica otwarta do nawy półkolistą arkadą. Troje drzwi o ozdobnych obramieniach uszatych, schodkowatych i uszato-schodkowatych, ze starymi okuciami. Wieża nowa, izbicowa o pochyłych ścianach, zwieńczona ostrosłupowym hełmem.
    Marcyporęba
    Kościół św. Marcina

    Kościół św. Marcina w Marcyporębie został wybudowany w 1670 roku, a więc w okresie, gdy występowała odnowa katolicyzmu w wyniku kontrreformacji, a po przejściu fali zniszczeń spowodowanych działaniami wojennymi wyraźnie ożywiło się budownictwo sakralne. Rzut poziomy pozostał tradycyjny z podziałem na kwadratową nawę i prezbiterium zamknięte wielobocznie. Świątynię konsekrowano w 1677 roku. W świątyni zachowały się dwa cenne portale: manierystyczny, bogato zdobiony oraz odrzwia o typie „schodkowym” nawiązującym do portali „długoszowskich”. Obecnie kościół zdobią trzy ołtarze rokokowe i ambona, prawdopodobnie wykonane przez anonimowego pomocnika Antoniego Gegenbaura, a także jeden ołtarz klasycystyczny z pierwszej połowy XIX wieku. W ołtarzu głównym znajduje się między innymi wizerunek Matki Boskiej Wniebowziętej z drugiej połowy XVII wieku. Najcenniejszymi zabytkami kościoła są również: gotycki krucyfiks z XV wieku, kamienna chrzcielnica z 1545 roku.
  7. Zdjęcie nr 1: Kościół orientowany, drewniany, na podmurówce z kamienia łupanego, konstrukcji zrębowej, jednonawowy, szalowany, z wieżą konstrukcji słupowej usytuowaną od strony prezbiterium, z zakrystią w przyziemiu. Nawa prostokątna, szersza od prezbiterium, z kruchtami od zachodu, południa i północy. Prezbiterium zamknięte trójbocznie. Wieża od wschodu, na planie kwadratu, o konstrukcji ze słupów pochyłych, na zewnątrz trzy kondygnacje przedzielone obiegającymi daszkami. Dolna i górna izbica o ścianach pionowych, środkowa o ścianach pochyłych; wieża zwieńczona hełmem baniastym z latarnią. Kościół przykrywa dach siodłowy, na kruchtach trójspadowy, kryty cementówką. Pod wydatnymi okapami dachów biegnie gzyms o profilu ćwierćkoliście wklęsłym z wałkiem. Więźba dachowa nad prezbiterium jest krokwiowa, a nad nawą płatwiowa. Wewnątrz znajdują się stropy z fasetami, pod którymi umieszczony jest profilowany gzyms. Arkada tęczowa o łuku spłaszczonym. Chór muzyczny wsparty jest na dwóch filarach z wybrzuszoną balustradą. Wnętrze polichromowane, ściany w kruchtach oszalowane. Do kościoła prowadzą cztery wejścia: główne od zachodu, dwa boczne od południa i północy oraz przez zakrystię od wieży, od strony północno-zachodniej. W prezbiterium znajdują się dwa okna: po stronie południowej i północnej; a w nawie dwa po stronie południowej i północnej, natomiast w wieży cztery okna prostokątne, w latarni osiem okien zamkniętych dwoma nałęczami. Kościół otoczony jest murkiem ze stacjami drogi krzyżowej i dwiema bramkami z lat 1863 i 1864.
    Barwałd Dolny
    Kościół św. Erazma Biskupa i Męczennika w Barwałdzie Dolnym

    Architektura kościoła pw. św. Erazma Biskupa i Męczennika stanowi typowy przykład drewnianej architektury osiemnastowiecznej, mocno zakorzenionej w tradycyjnych układach i schematach, jednocześnie wprowadzającej nowe rozwiązania takie jak obniżona wysokość dachu czy prostokątne okna. Na szczególną uwagę zasługuje również wieża z początku XVII wieku o pochyłych ścianach, nietypowo usytuowana od strony prezbiterium.

  8. Zdjęcie nr 1: Kościół św. Joachima w Skawinkach usytuowany jest w centrum wsi, na zachód od głównej drogi prowadzącej z Palczy do Kalwarii Zebrzydowskiej. Teren przykościelny jest usytuowany na wysokim wzniesieniu, do którego prowadzą trzy wejścia, jedno przez schody, drugie przez obszerny wjazd od strony południowej. Kościół skierowany na zachód, drewniany o konstrukcji zrębowej, na rzucie krzyża greckiego ze ściętymi kątami międzyramiennymi. Przy prezbiterium zakrystia. Strop wsparty na czterech parach słupów, ustawionych w krzyżu kościoła, w licu ścian ramienia wschodniego i zachodniego. Belka tęczy prosta, profilowana na kroksztynach, na niej Grupa Ukrzyżowania. Świątynia połączona za pomocą kruchty z wieżą o konstrukcji słupowej, na planie kwadratu z nadwieszoną izbicą, nakryta dachem namiotowym, ściany dzwonnicy opasane mniej więcej w połowie wysokości pulpitowym daszkiem, zlewającym się po bokach z siodłowym dachem kruchty. Do kościoła prowadzi główne wejście w przedsionku od strony południowej. Wnętrze świątyni oświetlają prostokątne okna. Dach nakryty gontem, na skrzyżowaniu ramiona krzyża greckiego wystawiona wieżyczka na sygnaturkę z latarnią. Ściany na zewnątrz pokryte szalunkiem pionowym.
    Skawinki
    Kościół św. Joachima w Skawinkach

    Kościół św. Joachima w Skawinkach został przeniesiony z Przytkowic, gdzie zbudował go ówczesny dziedzic Przytkowic książę Józef Czartoryski w 1733 roku pod wezwaniem św. Katarzyny Panny i Męczenniczki. Kościół został opisany w aktach wizytacji biskupiej w 1748 roku. W latach 1957-1959 kościół został przeniesiony do Skawinek, gdzie poświęcił go arcybiskup Eugeniusz Baziak w 1959 roku. Wcześniej, 14 lipca 1957 roku nastąpiło poświęcenie kamienia węgielnego pod świątynię. Barokowy kościół drewniany w Skawinkach reprezentuje skromną koncepcję, opartą o plan krzyża greckiego przenikającego się z wielobokiem (przez cięcie naroży wewnętrznych), która w planie nawiązuje wyraźnie do osiemnastowiecznego kościoła Sakramentek w Warszawie, dzieła Tylmana z Gameren. Wieża kościoła jest niska, nakryta daszkiem namiotowym, pierwotnie wolnostojąca, połączona przewiązką. Według Mariana Korneckiego, badacza architektury sakralnej Małopolski budowniczy kościoła w Przytkowicach nie poradził sobie jednak z realizacją barokowej, centralnej kopuły tworząc w zamian dominantę bryły w postaci dużej wieżyczki na sygnaturkę, posadowionej na przecięciu kalenic dachów nakrywających ramiona krzyża. Również zastosowane w kościele przytkowickim szalowanie ścian jest charakterystyczne dla XVIII wieku (niestosowane wcześniej). Podsumowując kościół z Przytkowic stanowi realizację barokowego, osiemnastowiecznego drewnianego kościoła, który w swoim założeniu dążył do realizacji konkretnych typów architektonicznych, być może o zamyśle imitacji murowanej świątyni barokowej. Uboższą wersję od tej świątyni, również opartą na zasadzie krzyża greckiego prezentuje kościół w Spytkowicach z 1768 roku. Obecnie oprócz dzieł przeniesionych z Przytkowic kościół ma również współczesne wyposażenie, m.in. trzy obrazy poświęcone w 1961 roku przez Ojca Świętego: obraz św. Joachima (dar od parafian), Matki Boskiej Bolesnej (dar matek ze Skawinek) oraz obraz Najświętszej Marii Panny (dar księdza Wincentego Turka, sercanina z Płaszowa). Nad drzwiami wejściowymi do kościoła znajduje się obraz Matki Boskiej Częstochowskiej, ofiarowany przez rodzinę Staszkiewiczów z Żywca jako pamiątka po księdzu Staszkiewiczu, proboszczu Lanckorony.

Celem zorganizowania wycieczki skontaktuj się z parafiami

Wola Radziszowska
Parafia Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny

Adres Wola Radziszowska 1
32-053 Wola Radziszowska

Telefon +48 12 275 42 81

Adres e-mail -

Strona www -

Marcyporęba
Parafia Św. Marcina
Barwałd Dolny
Parafia Św. Erazma Biskupa i Męczennika

Adres Barwałd Dolny 50
34‑124 Klecza Górna

Telefon +48 33 872 20 28

Adres e-mail barwald.swerazm@interia.pl

Strona www www.barwaldswerazm.cba.pl

Wieliczka
Parafia Św. Sebastiana

Adres ul. św Sebastiana 23
32-020 Wieliczka

Telefon 12 278 27 23

Adres e-mail parafia@kosciol-sebastian.pl

Strona www http://kosciol-sebastian.pl/pl

Łapanów
Parafia Św. Bartłomieja Apostoła

Adres Łapanów 1
32-749

Telefon 14 685 35 14

Adres e-mail kancelaria@parafialapanow.pl

Raciechowice
Parafia Parafia Św. Jakuba Apostoła

Adres Raciechowice 23
32‑415 Raciechowice

Telefon 12 271 50 09

Adres e-mail -

Strona www www.facebook.com/sdm.raciechowice

Skawinki
Parafia Parafia Św. Joachima w Skawinkach

Adres Skawinki 214
34-143 Lanckorona

Telefon 33 876 35 96

Adres e-mail parafia.skawinki@op.pl

Gruszów
Parafia Rozesłania Świętych Apostołów

Adres Gruszów 136
32‑414 Gruszów

Telefon 12 271 62 03

Adres e-mail -

Strona www -

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności