Kościoły polskiej Orawy

Długość
Etap edukacyjny
liceum, studenci, szkoła podstawowa
Tematyka
XIX wiek, XX wiek, architektura, architektura drewniana, architektura murowana, barok
Szacowany czas zwiedzania

Zabytki na trasie

  1. Zdjęcie nr 1: Kościół usytuowany jest w centrum miejscowości, na północny-zachód od drogi prowadzącej z Orawki do Spytkowic. Plac kościelny otoczony jest żeliwnym płotem na kamiennej podmurówce. Główne wejście prowadzi od strony zachodniej; drugie, mniejsze od strony południowej. Kościół orientowany, jednonawowy z emporami w części zachodniej, podtrzymywanymi przez arkady, które tworzą dodatkowe przejścia; prezbiterium krótkie i węższe od nawy, zamknięte półkoliście, od północny przylega do niego niewielka zakrystia. Główne wejście do kościoła znajduje się od strony zachodniej przez czworoboczny przedsionek, nad którym wznosi się wieża, drugie wejście przez kruchtę od strony południowej nawy. Kościół jest oświetlony przez sześć podłużnych okien zamkniętych półkoliście oraz dwóch takich samych w prezbiterium, ponadto na wschodniej ścianie prezbiterium dwa niewielkie, okrągłe otwory okienne. Wnętrze artykułowane jest pilastrami wspierającymi gurty sklepienne, w ostatnim wschodnim przęśle nawy półkoliste arkady tworzące pseudotransept. Chór muzyczny wsparty na trzech arkadach, zamkniętych łukiem odcinkowym, analogiczne dwie pary arkad wspierają empory po bokach nawy. Sklepienie w nawie trójprzęsłowe, kolebkowe na gurtach, w prezbiterium jednoprzęsłowe. Elewacja kościoła w dolnej części z kamienną okładziną, wyżej kościół tynkowany, artykułowany lizenami. Fasada zachodnia trójosiowa, w osi środkowej wysunięta do przodu trójkondygnacyjna wieża, flankowana lizenami. W drugiej kondygnacji na osiach bocznych fasady spływy flankujące wieżę, za którymi schowany jest dach nad nawą. Wieża nakryta hełmem baniastym z latarnią. Na zakończeniu nawy wieżyczka na sygnaturkę, nakryta analogicznym, mniejszym hełmem z latarnią. Dach nad nawą dwuspadowy, nad prezbiterium, nad kruchtą siodłowy. Na przyczółku kruchty umieszczona jest w głębokiej wnęce, zamkniętej łukiem odcinkowym rzeźba Matki Boskiej z Dzieciątkiem, a nad wejściem zachodnim do świątyni rzeźba św. Wojciecha.
    Podwilk
    Kościół św. Marcina

    Kościół św. Marcina w Podwilku został wybudowany w latach 1761-1776, w czasie gdy proboszczem parafii był ksiądz Michał Bergam. Świątynia jest wykonana w stylu baroku józefińskiego. Przez pewien czas korzystano zapewne ze starego wyposażenia poprzedniej świątyni. Nie jest znana dokładna data wykonania nowych ołtarzy. Jednak musiały się one pojawić na początku XIX wieku, bowiem zostały odnotowane w sprawozdaniu wizytacji z 1820 roku. W aktach tych odnotowano ołtarz główny, ołtarz Chrystusa Ukrzyżowanego oraz św. Jana Nepomucena (zapewne obecny Matki Boskiej z Lourdes). Pod koniec XX wieku przeprowadzono w świątyni szereg prac remontowych. Kościół w Podwilku jest pierwszą, murowaną świątynią na polskiej Orawie. Został wybudowany w stylu górno-węgierskiego późnego baroku, który charakteryzował się układem wnętrza jednonawowego o wieżowej fasadzie z charakterystycznymi podziałami ramowymi i wolutowym szczytem korpusu nawowego. Kościół stał się pierwowzorem józefińskiego baroku na Orawie. Był to styl bardzo popularny na pograniczu Galicji i Węgier.

  2. Zdjęcie nr 1: Kościół św. Rozalii w Podszklu usytuowany jest przy skrzyżowaniu dróg w centrum miejscowości na obszernym placu, na którym rosną stare jesiony. Teren przykościelny ogrodzony jest kamiennym murem z czterema murowanymi z nieregularnych kamieni kaplicami rozmieszczonymi na jego obwodzie. Wejście na teren przykościelny prowadzi przez trzy bramy umieszczone od strony północnej, każda flankowana jest przez parę obelisków. Kolejne wejście znajduje się od strony zachodniej. Kościół orientowany z krótkim zakończonym półkoliście prezbiterium i czworoboczną wieżą od zachodu. Do prezbiterium jest dobudowana zakrystia. Główne wejście do świątyni od strony zachodniej, drugie przez zakrystię. Od południa dobudowana została nowsza przybudówka. Nawa szersza od prezbiterium założona na planie prostokąta. Wnętrze nakryte jest drewnianym stropem z kasetonami. Nawę oświetlają pary okien na każdej ze ścian w kształcie stojących prostokątów, zamkniętych półkoliście; do prezbiterium zaś światło wpada przez okno umieszczone od strony południowej oraz mniejszy oculus na ścieni wschodniej. Chór muzyczny drewniany, wsparty na dwóch drewnianych słupach, z dostępem schodami od południowej strony nawy. Elewacja zewnętrzna pozbawiona większych podziałów architektonicznych z wyjątkiem podokapowych gzymsów, w partii cokołowej okładzina kamienna z regularnych ciosów, wyżej kościół otynkowany. W fasadzie trójkondygnacyjna, czworoboczna wieża o zaokrąglonych narożnikach, w jednej trzeciej wysokości oddzielona daszkiem. W drugiej i trzeciej kondygnacji podziały zaznaczone jedynie przez pojedyncze otwory okienne na każdej ze ścian i kondygnacji w kształcie stojących prostokątów, zamkniętych półkoliście. Wieża nakryta ostrosłupowym hełmem. Po bokach flankowana jest przez dwie przybudówki na planie ćwierćkoła, sięgające wysokością do drugiej kondygnacji wieży. Nawę i prezbiterium nakrywa jednokalenicowy, stromy dach, pokryty blachą. Na skrzyżowaniu nawy z prezbiterium wieżyczka na sygnaturkę z latarnią. Wejście do kościoła od zachodu zaakcentowane jest dwuspadowym daszkiem z trójkątnym szczytem oraz małą wieżyczką z cebulastym hełmem.
    Podszkle
    Kościół św. Rozalii w Podszklu

    W 1787 roku po nękających Podszkle epidemiach mieszkanka wsi, Joanna Wilczkowa ufundowała kaplicę św. Rozalii. Wezwanie tego miejsca, patronki od chorób zakaźnych miało zapobiec kolejnym nawrotom epidemii. W 1803 roku została erygowana parafia pod wezwaniem św. Rozalii. W związku z powołaniem do życia nowej parafii kaplicę powiększono. W ten sposób z niewielkiej kaplicy powstał omawiany kościół w stylu józefińskim. W 1819 roku kościół wzbogacił się o dzwon z fundacji rodziny Bukowińskich oraz Wilczków, który wykonał ludwisarz Józef Christelly w swoim warsztacie w Bańskiej Bystrzycy. Na początku XX wieku proboszczem w Podszklu został ksiądz Jan Kalunski (Kałuński). Nowy proboszcz wybudował plebanię, a także sprawił do kościoła nowy ołtarz. Jego następca ksiądz Stefan Kofrit sprawił do podszklańskiej świątyni nowe organy oraz kilka rzeźb – figury Matki Boskiej i Pana Jezusa oraz dwie figurki aniołków do jednego z ołtarzy. W 1923 roku ukończono nowy ołtarz główny, w czasie gdy proboszczem parafii był ksiądz Józef Buroń, co odnotowano w kronice parafialnej: „ołtarz zbudowany ze składek parafian stąd i z Ameryki”. Autorem dzieła był Stanisław Bródny z Tarnowa. Ponieważ poprzednie dzwony z kościoła zostały zarekwirowane i przetopione podczas pierwszej wojny światowej parafianie (Jan Bukowiński i Jan Ledworuch) zakupili dwa nowe dzwony, które przywieziono do Podszkla w 1924 roku. Dzwony uroczyście poświęcił dziekan dekanatu Jabłonka. W 1925 roku probostwo objął zasłużony działacz ksiądz Franciszek Urvay, odznaczony Medalem Niepodległości. W czasie jego posługi kościół został odnowiony na zewnątrz, dobudowano również babiniec. W 1964 roku kościół został otynkowany. W tym samym roku w miejscu babińca wystawiono Kaplicę Ukrzyżowania (zwaną również Kaplicą Krzyża Świętego), która służyły jako Grób Pański oraz stajenka betlejemska. W latach 1991-1995 z inicjatywy proboszcza Jana Kołodzieja zostały przeprowadzone prace remontowe obejmujące m.in. wykonanie boazerii na ścianach, kasetonów na sufitach oraz renowację ołtarzy. W świątyni oprócz ołtarza głównego znajdują się również dwa ołtarze boczne, wykonane zapewne wkrótce po zbudowaniu kościoła, ambona, chór muzyczny oraz stacje drogi krzyżowej, które wykonał Antoni Krzak, ludowy artysta z Maniów.

  3. Zdjęcie nr 1: Kościół murowany, tynkowany, orientowany, jednonawowy, na kamiennym podmurowaniu. Prezbiterium jednoprzęsłowe, na planie prostokąta, zamknięte prostą ścianą, od północy prostokątna zakrystia. Nawa główna szersza od prezbiterium, trójprzęsłowa, na rzucie prostokąta, od południa przylega prostokątna kruchta, od zachodu prostokątny przedsionek z wieżą na planie kwadratu o ściętych narożach. Prezbiterium i nawa nakryte sklepieniem krzyżowym wspartym na zdwojonych filarach o kanelowanych trzonach, wydzielających przęsła. Otwór tęczowy w formie półkolistej arkady wspartej na filarach. W zachodniej części wnętrza kościoła parapet chóru muzycznego oparty na dwóch kolumnach. Na osi, pod chórem wejście do przedsionka, na ścianie południowej, w drugim przęśle, wejście do kruchty. Fasada trójosiowa, z wyodrębnionym środkowym wykuszem, osie wydzielone lizenami, zamknięte uproszczonym fryzem arkadkowym. Na osi środkowej dwukondygnacyjny portal wejściowy, w pierwszej kondygnacji flankowany dwiema parami kolumn podtrzymujących trójspadowy daszek, w drugiej czterema słupami podtrzymującymi trójkątny szczyt nakryty daszkiem dwuspadowym, w dolnej partii dekorowany arkadkami, w górnej krzyż. W polu dwuskrzydłowe drzwi wejściowe z nadświetlem w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym, ujęte profilowanym obramieniem. Na osi środkowej, nad portalem okulus, na osiach bocznych, w dolnej partii wąskie okna. Wieża smukła, na zdwojonym cokole, zamknięta wyłamanym trójkątnie gzymsem, nakryta dachem wieżowym zakończonym kulą z krzyżem; na każdej ściance otwory dzwonne w formie wydłużonego stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym. Elewacje gładkie, tynkowane, z podziałami, utworzonymi przez uproszczone pilastry, zakończone fryzem arkadkowym. Na każdej osi duże okno w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym. Nad wejściem do kruchty południowej wnęka w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym, z obrazem św. Jakuba. Nawa główna, prezbiterium i kruchta boczna nakryte dachami dwuspadowymi. W dwóch trzecich długości dachu ośmioboczna wieżyczka na sygnaturkę nakryta dachem wieżowym.
    Piekielnik
    Kościół św. Jakuba Apostoła

    Pierwszy kościół w Piekielniku został wzniesiony w 1749 roku z fundacji Jakuba Oskwarka, Zofii Piekielnickiej i Tomasza Dziurczaka. Obecny, pod wezwaniem św. Jakuba Apostoła powstał w 1878 roku staraniem proboszcza Józefa Szmolko (Smolko). Świątynię wzniesiono za sumę 18 tysięcy złotych reńskich, które ksiądz otrzymał na wniosek od państwowego austro-węgierskiego Funduszu Religijnego. Dyspozycja przestrzenna jednonawowego kościoła w Piekielniku, o węższym prezbiterium i wieżowej fasadzie jest typowa dla świątyń powstających w tym czasie na terenie całej Galicji. Niektóre elementy konstrukcji tej budowli i jej dekoracji pozwalają szukać źródeł inspiracji w architekturze neogotyckiej.

  4. Zdjęcie nr 1: Prezbiterium jest węższe od nawy, zamknięte trójbocznie, oddziela je tęcza o łuku półkolistym z napisem „EGO SUM VIA VERITAS ET VITA”. Od zachodu chór na dwóch filarach, zamknięty balustradą dekorowaną płycinami. Ściany wnętrza dzielą pilastry podtrzymujące gurty sklepienia i łuki arkad, a dekoruje polichromia ze scenami biblijnymi i wizerunkami świętych. Sklepienie krzyżowo-żebrowe. Ściany przeprute oknami – prezbiterium dwoma, transept sześcioma, nawa czterema, kolejne w wieży i rotundach. Niemal wszystkie kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem pełnym, kolejne; większość wypełniają witraże. Główne wejście przez korpus wieżowy od zachodu, kolejne do obu ramion transeptu i przybudówek. Fasada wieżowa, z wejściem przez portal z archiwoltami, z kolumienkami po bokach, ujęty ściśle szerokimi , ustawionymi skośnie szkarpami zwieńczonymi tympanonami i kapnikami. Powyżej portalu trójdzielne okno w kształcie smukłych, stojących prostokątów, a nad nim prostokątne zamknięte łukiem pełnym. Wyżej tarcza zegara w szerokiej ramie, zamontowana w szczycie. Wyżej wieża przechodzi w ośmiobok o czterech ścianach zwieńczonych ostrołukowo i przeprutych oknami i ściętych narożach między nimi. Masyw wieży flankują wieloboczne ćwierćrotundy z arkadami ujętymi kolumientami w górnej partii i dekoracją kostkową pod linią dachu. Z zewnątrz bryła kościoła jest rozczłonkowana, o ścianach wspartych przyporami z kapnikami i fryzem arkadkowym pod linią dachu. Wszystkie dachy blaszane; nad nawą, transeptem i przybudówkami dwuspadowe, nad prezbiterium zamknięty wielobocznie. Wieżę przykrywa wieloboczny, wyjątkowo wysoki dach namiotowy, nad rotundami wieloboczne. Całe wyposażenie jest spójne, powstało około 1900 roku i zostało wykonane w stylu neogotyckim.
    Chyżne
    Kościół św. Anny

    Kościół św. Anny w Chyżnem został wybudowany w latach 1900-1903. Bryła została zaprojektowana w stylu neoromańskim. Dla kontrastu całe wyposażenie wnętrza, które powstało w latach budowy kościoła, prezentuje styl neogotycki i powstało najpewniej w jednym z Tyrolskich warsztatów.

  5. Zdjęcie nr 1: Kościół orientowany, trójnawowy, z niższym i węższym prezbiterium zakończonym absydą. Przy prezbiterium od strony południowej dostawiona kaplica na rzucie prostokąta, od północny analogiczna zakrystia, oba pomieszczenia nakryte dachami czterospadowymi. Do nawy od południa, na wysokości drugiego przęsła dostawiona zadaszona kruchta wsparta na dwóch kamiennych filarach. Do elewacji zachodniej od południa i północy dostawione dwa aneksy na rzucie prostokąta nakryte dachami czterospadowymi. Nawa główna trójprzęsłowa, znacznie wyższa i szersza od naw bocznych, kryta stropem wspartym na murowanych z cegieł filarach o kompozytowych kapitelach. Doświetlona prostokątnymi oknami zamkniętymi łukiem półkolistym o podziale naśladującym triforium. Nawy boczne wydzielone od głównej półkolistymi arkadami, doświetlone okami w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego półkoliście. Prezbiterium kryte prostym stropem oddzielone od nawy ścianą tęczową z półkolistą arkadą z profilowaną archiwoltą. Doświetlone wąskimi oknami w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym. Analogiczne okna w kaplicy południowej. W fasadzie czworoboczna zwężająca się ku górze wieża z drewnianą hurdycją, nakryta ostrosłupowym dachem zwieńczonym krzyżem. W przyziemiu portal nakryty wspartym na dwóch kamiennych filarach dachem półszczytowym. Powyżej prosty, drewniany krzyż oraz okrągła płycina mieszcząca tarczę zegarową. Elewacje licowane kamieniem, od południa i północy murowane z czerwonej cegły z kamiennymi obramieniami wokół okien. Dachy kryte blachą, ponad prezbiterium czworoboczna wieżyczka na sygnaturkę zwieńczona ostrosłupowym hełmem.
    Lipnica Mała
    Kościół św. Stefana

    Obecny kościół św. Stefana w Lipnicy Małej jest kolejną budowlą sakralną stojącą w tym miejscu. Pierwszą świątynię wzniesiono tu w 1804 roku, rozbudowując osiemnastowieczną kaplicę. Parafię dla Lipnicy Małej erygowano w 1919 roku. Na początku lat trzydziestych XX wieku powzięto pomysł budowy nowego kościoła. Projekt wykonał krakowski architekt Franciszek Mączyński. Fundamenty wzniesiono w 1933 roku, w 1936 roku ukończono budowę prezbiterium i nawy głównej, a w 1939 roku doprowadzono do końca budowę wieży kościelnej. W 1942 roku poświęcenia budowli dokonał delegat biskupa Spiskiej Kapituły ksiądz Józef Slanicay. W latach dziewięćdziesiątych XX wieku z inicjatywy proboszcza Andrzeja Leśniaka rozbudowano kościół poprzez dodanie naw bocznych oraz przebudowano wieżę. Projekt powiększenia świątyni wykonał architekt Eugeniusz Gryglak, natomiast przebudowę wieży zrealizowano według projektu profesora Witolda Cęckiewicza. Prace prowadzono w latach 1994–1999. W 2008 roku miejscowi artyści Magdalena i Marian Smreczakowie wykonali ołtarz główny, a w 2014 roku zamontowano nowe witraże wykonane przez Dariusza i Agatę Loga. Konsekracja rozbudowanego i odnowionego kościoła w Lipnicy Małej odbyła się 21 maja 2016. Dokonał jej kardynał Stanisław Dziwisz.

  6. Zdjęcie nr 1: Kościół murowany, jednonawowy, na rzucie prostokąta, z późniejszymi dobudówkami. Prezbiterium usytuowane od północy, jednoprzęsłowe, węższe od korpusu, zamknięte półkolistą absydą. Do prezbiterium dobudowana zakrystia od wschodu oraz kaplica od zachodu poprzedzona niewielką kruchtą. Nawa główna trójprzęsłowa z partią wieżową niewyróżniającą się w bryle. Po bokach przęsła środkowego dostawione dwie kaplice na rzucie kwadratu: od wschodu Matki Boskiej Częstochowskiej, od zachodu św. Maksymiliana Marii Kolbego. Chór muzyczny wsparty na trzech arkadach. W prezbiterium sklepienie żaglaste, a w nawie krzyżowe, pozorne, oddzielone gurtami wychodzącymi z potężnych filarów przyściennych. Okna prostokątne, zamknięte półkoliście znajdują się w nawie, kaplicy przy prezbiterium, w wieży i w ścianach bocznych absydy. Natomiast w ścianach bocznych prezbiterium, na osi absydy i w kaplicach przy nawie okna koliste. Okna w większości wypełnione witrażami ze scenami figuralnymi, w innych ozdobne przeszklenia geometryczne. Fasada trójosiowa, na osi środkowej usytuowana wieża, delikatnie wystająca przed lico fasady, o podziałach ramowych, nakryta baniastym hełmem z dwukondygnacyjną latarnią. Osie boczne zwieńczone spływami wolutowymi. Dachy gontowe.
    Jabłonka
    Kościół Przemienienia Pańskiego

    Kościół Przemienienia Pańskiego w Jabłonce wybudowano w latach 1802-1807 w czasie gdy proboszczem parafii był ksiądz Józef Janicsak (1795-1820), którego pochowano pod posadzką prezbiterium. Z pewnością do nowej budowli przeniesiono wyposażenie ze starego kościoła, z którego zachowało się do dzisiejszych czasów kilka dzieł, tj. późnobarokowe figury czterech świętych dziewic oraz rokokowa pasyjka z figurami Matki Boskiej, św. Jana Ewangelisty i św. Marii Magdaleny. Główne wyposażenie kościoła stanowią obecnie trzy ołtarze wykonane na początku XX wieku w pracowni południowego Tyrolu, ambona z 1869 roku oraz organy sprowadzone z Węgier w 1914 roku. Przy okazji prac nad nowym sklepieniem w 1937 roku dokonano licznych zmian w bryle kościoła. Pojawiły się przybudówki: po prawej stronie zakrystia oraz dwie niskie kaplice boczne. Z kolei w 1973 roku powstała lewa kaplica boczna św. Maksymiliana Marii Kolbego, która zajęła miejsce dawnego „babińca”. Kościół w Jabłonce zdobi zespół witraży projektowanych w latach międzywojennych przez Kazimierza Puchałę. Na szczególną uwagę zasługują witraże w prezbiterium sygnowane przez tegoż artystę, przedstawiające anioły adorujące ołtarz, Świętą Rodzinę i Koronację Najświętszej Marii Panny. Z zabytków złotnictwa warto wymienić monstrancję z 1881 roku, fundacji księdza Franciszka Zvada z sześciopolową, trybowaną stopą oraz promienistą glorią ozdobioną figurami Boga Ojca, Ducha Świętego i aniołków. Obecnie kościół zdobi neobarokowa polichromia z lat 1980-1982, która jest dziełem krakowskich malarzy: Jacka i Mieczysława Żubrowskich. Kościół w Jabłonce wykonany jest w stylu łączącym elementy baroku i klasycyzmu, zwanym stylem józefińskim z wieżą w fasadzie flankowaną parą wolut – popularnym na pograniczu Galicji i Węgier. W bryle kościoła wzniesionego z kamienia wyróżnia się nawa połączona z węższym i niższym, półkoliście zamkniętym prezbiterium oraz wieża nasadzona na nawę. W pobliżu kościoła znajduje się kamienna figura Matki Boskiej Niepokalanie Poczętej z 1809 roku, którą wykonał warsztat rzeźbiarski w Białym Potoku.
  7. Zdjęcie nr 1: Kościół św. Jana Chrzciciela w Orawce usytuowany jest w centrum wsi na zachód od drogi prowadzącej z Jabłonki do Podwilka. Jest otoczony starodrzewiem, teren przykościelny opasany jest murem z łamanego kamienia. W granicach ogrodzenia znajduje się rozległy cmentarz przykościelny. Kościół orientowany, drewniany, konstrukcji zrębowej z wieżą na słup na kamiennej podmurówce. Prezbiterium wydłużone i zamknięte wielobocznie, nawa szersza i prostokątna. Przy prezbiterium od północy usytuowana jest zakrystia, a od wschodu murowana kaplica Matki Boskiej Bolesnej z 1728 roku o wielobocznym zakończeniu z przybudówką w rodzaju zakrystii od północy. Świątynia zbudowana jest z bierwion, łączonych na kwadratowy czop, bez ostatków. Poszczególne barwiona umocnione są pionowo tyblami. Wnętrze kościoła nakrywają stropy drewniane, płaskie, w nawie z zaskrzynieniami, podpartymi słupami. Zaskrzynienia w nawie obite są deskami dekorowanymi polichromią. W kaplicy Matki Boskiej Bolesnej sklepienie kolebkowe z lunetami. Ściana arkady tęczowej zamknięta jest łukiem półkolistym, na belce tęczowej umieszczona jest Grupa Ukrzyżowania. Przy nawie od południa dobudowana jest nowsza, drewniana kruchta. Chór muzyczny wsparty na dwóch profilowanych słupach z nim złączony chórek boczny przy północnej ścianie nawy. Otwory okienne usytuowane wyłącznie od strony południowej w kształcie stojących prostokątów, zamknięte półkoliście. Na zewnątrz ściany świątyni obite gontem z wyjątkiem murowanej kaplicy Matki Boskiej Bolesnej, która została otynkowana. Wieża częściowo wtopiona w korpus, częściowo wysunięta ryzalitycznie; w przyziemiu babiniec. Wieża wzniesiona w konstrukcji słupowo-ramowej, główne narożne słupy nośne pochylone, wzmocnione tzw. krzyżami św. Andrzeja. Wieża zwieńczona jest nadwieszoną izbicą, szalowaną deskami w układzie pionowym z listwowaniem z czterolistnymi okienkami. Wyżej ostrosłupowy hełm z czterema narożnymi wieżyczkami. Kościół nakryty gontem w postaci długiego, kalenicowego dachu o rozległych połaciach, otulonym płaszczem gontowym z szerokim, załamanym okapem. Na wspólnym dachu kościoła i kaplicy nowa wieżyczka na sygnaturkę.
    Orawka
    Kościół św. Jana Chrzciciela

    Kościół św. Jana Chrzciciela w Orawce to pierwsza na północnej Orawie parafialna świątynia katolicka. Budowa świątyni rozpoczęła się około 1650 roku, w czasie gdy proboszczem parafii był ksiądz Jan Sczechowicz, który zmarł tuż po ukończeniu budowy kościoła w 1659 roku i został pochowany pod posadzką w prezbiterium. Na przestrzeni wieków wygląd kościoła ulegał zmianom. Prezbiterium z zakrystią, nawę oraz wieżę, która jest najstarszą częścią kościoła, zbudowano z drewna na zrąb w latach około 1650-1656. Murowaną z kamienia, otynkowaną kaplicę dostawiono za ołtarzem około 1728 roku. Wieża kiedyś zwieńczona baniastym hełmem została przebudowana w 1901 roku i nakryta iglicą. Obecny dach nawy, prezbiterium i kaplicy został zaprojektowany i wykonany w 1935 roku. Wtedy dodano również sygnaturkę. Ołtarz główny wraz z dekoracją rzeźbiarską wykonano prawdopodobnie w czasie posługi księdza Barnego około 1693-1705 roku. W polu umieszczona jest rzeźbiona Pieta, a na zasuwie obraz św. Jana Chrzciciela. Powyżej znajduje się medalion z rzeźbioną głową św. Jana Chrzciciela na tacy. W osiach bocznych płytkie nisze mieszczą figury św. Wojciecha po lewej stronie i św. Stanisława po prawej. W drugiej kondygnacji jest obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem. Kondygnację flankują rzeźby św. Barbary po lewej stronie oraz św. Katarzyny Aleksandryjskiej po prawej stronie. Z kolei na osi skrajnych kolumn, za przyczółkami ustawiona jest druga para dwóch świętych prawdopodobnie węgierskich. Drzwiczki bramek są ozdobione malowanymi przedstawieniami św. Piotra po lewej stronie i św. Pawła po prawej. Ponad bramkami na cokołach ustawione są figury św. Stefana po lewej stronie i św. Władysława po prawej. Interesujące przedstawienie znajduje się również na odwrociu ołtarza, gdzie umieszczone jest malowidło przedstawiające św. Marię Magdalenę. Z kolei ołtarze boczne oraz ambonę wykonano w latach około 1693-1705. Interesujący ołtarz znajuje się również w kaplicy bocznej. Ołtarz powstał wkrótce po wybudowaniu kaplicy Matki Boskiej Bolesnej, czyli około 1728 roku. Pierwotnie w polu głównym umieszczona była rzeźbiona Pieta, która obecnie znajduje się na ołtarzu głównym. Niestety nieznana jest atrybucja rzeźb umieszczonych na ołtarzu o prowincjonalnym charakterze wykonania. Ikonografia ołtarza w całości poświęcona jest tematyce pasyjnej, którą prezentuje przede wszystkim krucyfiks umieszczony w polu głównym (pierwotnie też rzeźba Piety), a także rzeźby aniołów i aniołków z arma Christi w dłoniach, święci związani z Męką Pańską, tj. św. Maria Magdalena i św. Weronika. Do wezwania kaplicy – Matki Boskiej Bolesnej odnosi się serce umieszczone w partii belkowania, przebite mieczami. Niewątpliwie jedynymi z najcenniejszych zabytków w kościele w Orawce są tkaniny wielkopostne, a zwłaszcza tkanina z przedstawieniem Matki Boskiej Bolesnej, która powstała w XVIII wieku i należy do typu opon jednoscenowych (Einszeniger Typ). Stanowi spójny komplet wraz z tkaninami przedstawiającymi: Biczowanie Chrystusa i św. Marię Magdalenę. Ponadto w świątyni znajduje się szereg innych wysokiej klasy artystycznej dzieła, które warto zobaczyć, w tym obrazy, rzeźby, feretrony, stalle i ławki, a także polichromię ścienną obejmującą całe wnętrze. Wychodząc z kościoła warto zwrócić uwagę na kapliczkę, nazywaną również słupem morowym, która powstała w 1758 roku w Białym Potoku z fundacji księdza Adama Wilczka. Zdobią ją wizerunki świętych: św. Marii Magdaleny, św. Rozalii, św. Donata i św. Floriana, a na szczycie znajduje się figura Matki Boskiej Niepokalanie Poczętej z Dzieciątkiem. Figury świętych niewiast miały chronić przed zarazą, św. Donata przed piorunami i burzami, św. Floriana przed pożarami, a o wszelką opieką proszono Matkę Boską Niepokalanie Poczętą.

Celem zorganizowania wycieczki skontaktuj się z parafiami

Lipnica Mała
Parafia Parafia Św. Stefana

Adres Lipnica Mała 347
34-482 Lipnica Mała

Telefon (18) 275 25 46

Adres e-mail parlipnicamala@wp.pl

Strona www http://parafia.lipnicamala.pl

Jabłonka
Parafia Przemienienia Pańskiego

Adres ul. Jana Pawła II 20
34-480

Telefon +48 18 265 23 27

Strona www parafiajablonka.malopolska.pl

Piekielnik
Parafia Św. Jakuba Apostoła

Adres Piekielnik 331
34-472 Piekielnik

Telefon 18 263 90 40

Adres e-mail kancelaria@parafia-piekielnik.pl

Strona www parafia-piekielnik.pl

Orawka
Parafia Św. Jana Chrzciciela

Adres Orawka 65, Jabłonka
34-480

Telefon 018 265 23 40

Adres e-mail tadeuszdabrowski63@op.pl

Strona www http://parafiaorawka.pl/

Chyżne
Parafia Św. Anny

Adres Chyżne 157
34-481 Chyżne

Telefon (18) 264-20-10

Adres e-mail chyzne(at)karmelici.pl

Strona www http://chyzne.karmelici.pl/

Podwilk
Parafia Św. Marcina

Adres Podwilk 289
34‑722 Podwilk

Telefon +48 18 285 29 23, +48 18 269 84 30

Podszkle
Parafia Św. Rozalii

Adres Podszkle 50
34‑472 Piekielnik

Telefon +48 18 285 70 28

Adres e-mail swrozalia_podszkle@onet.pl

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności