Kamienne nagrobki i epitafia z XVI wieku

Długość
Etap edukacyjny
liceum, studenci
Tematyka
mała architektura, późny gotyk, renesans, rzeźba, sztuka sepulkralna
Szacowany czas zwiedzania

Zabytki na trasie

  1. Zdjęcie nr 1: Płyta ma kształt stojącego prostokąta z wydatnym obramieniem, okalającym płaskorzeźbioną postać mężczyzny z odkrytą głową spoczywającą na poduszce. Twarz zmarłego okala zarost. Ma na sobie założoną renesansową zbroję rycerską. W prawej ręce trzyma tarczę z mało czytelnym herbem Orla II (Sasowskie, Szasoroskie), a w lewej miecz ostrzem skierowanym ku dołowi. Na obramieniu częściowo zatarta inskrypcja „HIC IACET GENEROSVS IACOBVS S[A]SOVIVS M[...] [AN]NO [...] 15[46]”.
    Głębowice
    Płyta nagrobna Jakuba Gierałtowskiego

    Płyta nagrobna Jakuba Gierałtowskiego w Głębowicach powstała w 1546 roku. Zabytek reprezentuje lokalny warsztat o bardzo przeciętnych możliwościach artystycznych, mocno jeszcze zakorzeniony w średniowiecznej tradycji wyobrażenia osoby zmarłej, która leży z głową wspartą na poduszce. Wyraźnie widać tutaj oddziaływanie niedalekiego Śląska, gdzie tego rodzaju formy upamiętnienia osób zmarłych były bardzo popularne.

  2. Zdjęcie nr 1: Nagrobek w formie płaskorzeźbionej tablicy o kształcie stojącego prostokąta. W jego górnej części znajduje się wyobrażenie Elżbiety z Giebułtowskich Pisarskiej przedstawionej frontalnie, do pasa. Kobieta jest obramiona półkolistą arkadą utworzoną z kaboszonów. Po bokach arkady dwa ozdobione rollwerkami kartusze z godłami herbów Bersten (po lewej stronie) i Jelita (po prawej stronie). Wyłaniająca się spod szat twarz zmarłej o kształcie sercowatym, z pełnymi policzkami z dużymi zamkniętymi oczami, z prostym, wydatnym nosem, wąskimi ustami i wyraźnie zaznaczonym podbródkiem. Zmarła jest ubrana we wdowi welon (rańtuch) spięty pod brodą i rozchylający się od środka na boki. Gładki welon zdobi jedna rurkowata fałda biegnąca na całej jego długości. Głowę nakrywa czepek, a szyję zasłania podwika. Spódnica spięta pasem z ozdobnymi klamrami, układana w drobne rurkowate fałdy. Ręce złożone, w nich chustka, przez prawą rękę przewieszony różaniec. W dolnej partii nagrobka inskrypcja kuta majuskułą. Treść inskrypcji w otoku bordiury i w polu. Inskrypcja w otoku: Inskrypcja na bordiurze "THU. LIESI. URODZONA. HELZBIETHA. PISARSKA / Z GIEBVLTOWA. KTORA MAIANCZ WIEKU / SWEGO. LIATTH. LVI. S. STHEM. SZWIATHEM. / ROZL/ONCZONA. W ROKV. 1576. XX. DNIA MARCEA." Inskrypcja w polu: "HELIZABET. PISARSKA. TV LIEZY. KOCHANIE. / DZIATEK. SWICH. ALBO. RACZEI. BACZ. I NARZEKANIE / POMNICZIE. NA. POBOŻNE. SWOIEI. MATKI SPRAWY/CZNE POTOMSTWO IAKO I IEI W TIM. BIŁ BOG. ŁASKAWY / THA WAM W BOIZNIE I BOZEJ. WYCHOWANIE DAŁA / THAKOWE. ZE. THAM. ZADNA. ZMAZA. NIEZOSTAŁA / THEGOSZ. I. PO. SMIERCZI. SWEI. VPRZYIMIE WAM. ZICZI. / BISZCIE. TAK. IAKO. ONA. DOKONALI. WSISCZI. / WIEKOW. SWOICH. A W TIM. WAM WĄTPICZ NIEPOTRZEBA. / ZE. WAS. THIM. CZIESICZ. BENDZIE. NAIWISI. BOG. Z NIEBA. / I. TIM. WAM. TO. ZAPLACZI. ZE. DNIA. OSTATNIEGO. / STANIECZIE. NAPRAWICZI. Z WIBRANEMI. IEGO. / BARBARA TOMASOWSKA. TEN. KAMIEŃ. POSTAWICZ. DAŁA".
    Rudawa
    Nagrobek Elżbiety z Giebułtowskich Pisarskiej

    Nagrobek Elżbiety z Giebułtowskich Pisarskiej powstał zapewne po jej śmierci w 1576 roku. Jego fundatorką była Barbara Tomaszewska. Nagrobek jest unikatowym dziełem w Małopolsce łączącym frontalne ujecie postaci w półkolistej arkadzie z tablicą inskrypcyjną. Jedynym podobnym tego rodzaju dziełem w Krakowie jest nagrobek Anny z Guldestemów Pipanowej (zm. w 1541) na fasadzie kościoła św. Barbary.

  3. Zdjęcie nr 1: Tablica epitafijna kamienna w kształcie prostokąta o ściętych dolnych narożach. Na niej wykuta inskrypcja „ADRIANVS SKASSEWSKI DECAN(US) / CRVSVICIEN(SIS) CANONIC(US) VLAD/ISLAVIEN(SIS) R(EVERENDISSI)MI I(N) CHR(IST)O P(AT)RIS D[OMINI] / D(OMI)NI ANDREAE ZEBRIDOWSKI DE / VIANCZBORG DEI GRA(TIA) EPISCO/PI CRAC(OVIENSIS) DVCISQ(UE) SEVERIEN(SIS) THE/SAVRARI(US) VIR PIVS ET CATHOLI/CVS AN(N)O D(OMI)NI MDLV DIE 27 / MENSIS OCTOBR(IS) VITA FVNCT(US) / IN HOC TVMVLO REQESCIT / CVI(US) A(N)I(M)AE SIT DE(US) P(PRO)PICIVS”
    Bolechowice
    Epitafium Adriana Skassewskiego

    Epitafium Adriana Stassewskiego (Skaszewskiego), który zmarł w 1555 roku. Tablica stanowi przykład charakterystycznego dla polskiej sztuki renesansowej prostego epitafium, na którym wymieniono tytuły i zasługi zmarłego. Niestety nieznana jest jego atrybucja.

  4. Zdjęcie nr 1: Epitafium złożone z dwóch tablic w kształcie leżącego prostokąta, dolnej z przedstawieniem zmarłego i górnej z inskrypcją. W dolnej tablicy, ujętej arabeską, ukazane nagie dziecko, leżące na marszczonej w równoległe fałdy tkaninie biegnącej pomiędzy jego udami. Nogi ma skrzyżowane. Prawa jest ułożona prosto, a lewa ugięta w kolanie. Jego głowa jest wsparta na zgiętej w łokciu lewej ręce, drugą rękę ma ułożoną wzdłuż tułowia, w dłoni trzyma różę. Twarz jest pełna, nos krótki i szeroki, oczy zamknięte, usta pełne, lekko uśmiechnięte, na głowie krótkie, kręcone włosy. Pod lewą ręką znajduje się ludzka czaszka. Na tablicy powyżej inskrypcja "GENEROSOVS DOMINVS MARTINVS / CŻVRILO DE VIGNANO VICE VENA/TOR T[E]RRE CRACOVIENSIS ET / CAPITANEVS NIEPOL[O]MICENSIS / FILIO SVO PRIMOGENITO IOANNI / PONICNRAVIT QVI NATVS OBIIT / 26 IANVARII ANNO D(OMI)NI 1560 [V]IXIT HORIS TRIBVS".
    Niepołomice
    Nagrobek Jana Czuryły

    Nagrobek Jana Czuryło powstał zapewne w jednym z krakowskich warsztatów kamieniarskich po 1560 roku. Prezentuje popularny w Polsce typ nagrobka dziecięcego.

  5. Zdjęcie nr 1: Nagrobek Grzegorza i Katarzyny Branickich znajduje się w kaplicy rodowej pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny, na ścianie południowej, naprzeciwko wejścia. Składa się z trójosiowego cokołu i potrójnej filarowo-kolumnowej arkady z klęczącymi postaciami zmarłych po bokach adorujących znajdującą się pośrodku scenę ze zmartwychwstałym Chrystusem ukazującym się niewiernemu Tomaszowi. Całość wieńczy półkolista arkada z herbami Gryf i Kotwicz i tablicami inskrypcyjnymi. Dolna część artykułowa lizenami ozdobionymi motywami kandelabrowymi. W polu środkowym czaszka ze skrzyżowanymi piszczelami z inskrypcją w górnej i dolnej części: „POWIEDZ SVIETA [M]ADROSCI IESLI ZE SMIERC ZIWA / CZI MARTWA IESLI MARTWA CZEMV ZIWĄ BIWA / MALOWANA A IESLI ZIWA SMIERCIĄ CZEMV / ZOWIĄ IĄ NAD TO ZYWOT PRZECZ BIERZE KOZI/DEMV / TA IEST NA TWE PITANIE ODPOWIEC PRAWDZIWA / GDI TI ZYESZ SMIERC MARTVA GDY VMIERAS ZIWA / A IESLI ZLA CZI DOBRA CHCZES WIEDZIEC LI O TYM / IAKIS SĄM TAKĄ SMIELE SMIERC MIEĆ BĘDZIESZ PO TYM”. Na lewym polu inskrypcja „CO ZA DZIW ZEM POPIOLEM / WIEDZCIE ZESCIE WY / IAKO IA TENZE POPIOL, TO / IEDNO ZE ZYWY / BO GDIM SIĘ W PROCH ROSSIPAL / DOPIROM PRAWDZIWIE DOSZEDL, ZE CZLOWIEK TYMZE / PROCHEM CHOCIA ZYWIE / PATRZ ZE ZYWY POPIELIE A / TO POMNI SOBIE / ZES NA SWIECIE POPIOLEM / POPIOLEM I W GROBIE / A ZASZ NIEWIES CZYMEM BYL / A TERAZEM IAKI / OGLIANDAI, VWAZAIACZ ZE / SAM BEDZIESZ TAKI / BYLEM TERAS MIE NIE MASZ / IAK BIM TISZ NA SWIECIE / NIE BYL WY DZIS IESTESCIE / IUTRO NIEBEDZIECIE”. W polu cokołu „KTO TV LEZY POBOZNOSC / CNOTA OBYCZAIE / IAKICH NIERYCHLO VIZRĄ / BLISKO LEGLE KRAIE / IAKOSZ IE TAK MALY KĄT / MOGL ZACHOWAC W SOBIE / CZOSZ ALBO CNOTI LVCZKIE / GRZEBIĄ SCZIALEM W GROBIE / TILKOC TV CIALO LIEZY LIECZ / DVSZA W PRZESTRONE / NIEBIESKIE GMACHI WESŁA / KĘDI NIEZLICZONE / LATA POWIEDZIE. CZEMV IZE / MATKĄ BYLA / NIERZKAC POTOMSTWV ALIE / I SIROTOM SILA / TAKCI ZYWOT ZYWOTEM BYWA ZAKVPIONY / DOBRI FRIMARK DAC PLOCHI / ZA ON NIESKONCZONY”. Cokół zamyka wąski, silnie wysunięty gzyms z kimationem jońskim. Trójosiowy podział nagrobka jest zachowany w partii środkowej, składającej się z trzech arkadowych wnęk, z których środkowa ujęta jest wolnostojącymi kolumnami jońskimi pokrytymi spiralnie ułożonymi pasami z motywem wici roślinnej, a sąsiednie od zewnątrz flankowane filarami pokrytymi motywami kandelabrowymi. W niezbyt głębokich niszach, których podniebienia zdobią kasetony z rozetami w kluczach uskrzydlone główki aniołków umieszczono wykonane w marmurze pińczowskim płaskorzeźby Chrystusa Zmartwychwstałego i adorujących go zmarłych, Grzegorza i Katarzynę Branickich. Zbawiciel jest ujęty całopostaciowo, frontalnie, w niewielkim wykroku, z głową zwróconą lekko do klęczącego po prawej stronie św. Tomasza. Jego ciało jest smukłe, wąskie w ramionach, z zaznaczonymi żebrami i mięśniami, osłonięte przewiązaną na biodrach szatą i płaszczem na lewym ramieniu. Chrystus ma pociągłą twarz, o wysokim czole, szerokich kościach policzkowych, wydatnym nosie i z głębokimi oczodołami. Przedstawiony został z długimi wąsami i brodą oraz opadającymi na ramiona, kręconymi włosami. W lewej ręce trzyma chorągiew i podtrzymuje szatę, a prawą rękę ma opuszczoną ku dołowi. Święty Tomasz ukazany jest z profilu, w szacie podwójnie przewiązanej w pasie sznurem i przerzuconym przez lewe ramie płaszczem. Twarz z brodą i długimi włosami, odwrócona w stronę Chrystusa. Do góry unosi również prawą rękę, zachowaną tylko do łokcia, lewą rękę trzyma ponad pasem. Figura mężczyzny wyrzeźbiona w kamieniu, polichromowana, przysłania wieniec z obłoków i uskrzydlonych głów puttów otaczający Chrystusa. Postacie stoją na podwójnym postumencie. W jego górnej części wyryto sentencję łacińską na prostokątnej tablicy umieszczonej w ozdobnym kartuszu, z zawiniętym spiralnie wycięciem krawędzi górnej i z dodaną w krawędzi dolnej główką uskrzydlonego putta. Napis na postumencie: „PER QVEM ET NOS / RESVRGERE DEVOTA / MENTE, CREDIMVS”. Na płycie poniżej płaskorzeźbione, leżące na prawym boku putto podpierające głowę na prawej ręce, natomiast w lewej trzymające klepsydrę. Nagie ciało, lekko przysłonięte draperią, spoczywa na poduszce z dwoma pomponami. Prawa noga jest wyprostowana, lewa zgięta w kolanie. Twarz pucołowata, z otwartymi oczami, otoczona gęstymi puklami loków. Przed dzieckiem leży czaszka. Nad nim znajduje się grawerowany kartusz z napisem: „HODIE MIHI / CRAS TIBI”. W arkadzie po lewej stronie przedstawiony został w trzech czwartych, zwrócony ramionami do widza Grzegorz Branicki. Postać klęczy na poduszce, szerokie dłonie złożone ma razem na piersiach, a głowę lekko uniesioną. Twarz Branickiego o pociągłych rysach, szerokich kościach policzkowych i dużych oczach, z wysokim czołem przysłoniętym zaczesanymi do przodu włosami. Ukazany z wąsami i długą, pofalowaną brodą. Ubrany jest w pełną, dekorowaną zbroję, spod której wystaje jaka i nogawice. Na szyi zawieszony łańcuch, a u stóp ostrogi. Przy nogach Branickiego leżą rękawice i hełm z trzema piórami. Nad głową wznoszą się panoplia, złożone z okrągłej tarczy i skrzyżowanych miecza, szabli, buławy, łuku, kołczanu ze strzałami i włóczni. Po lewej stronie arkadę wypełnia ujęta z profilu, postać klęczącej na dwóch kolanach Katarzyny Branickiej. Jest ubrana w długą szubę, opadającą sztywnymi, rozchodzącymi się fałdami, u dołu załamującymi się, które zasłaniają sylwetkę. Na głowie ma czepiec przysłaniający włosy i podwikę. Twarz o łagodnych rysach, z długim nosem, małymi ustami i lekko zadartym podbródkiem. Ręce złożone razem na piersiach. Na palcach wskazującym i serdecznym lewej dłoni pierścienie, a ponad nadgarstkiem czterokrotnie nawinięty różaniec. Ponad figurą płaskorzeźbione tondo z Matką Boską z Dzieciątkiem otoczonymi wieńcem obłoków. Maria siedzi, ubrana w długą suknię, z welonem na głowie, z płaszczem zarzuconym na ramiona, którym lekko okrywa nagie Dzieciątko. Zwieńczenie nagrobka o brzegach inkrustowanych marmurowymi kołami i elipsami, ujęte ornamentalnymi uszami, jest zakończone pasem z zawijającymi się do środkami kartuszami i równolegle ułożonymi liśćmi akantu. Tympanon wypełnia dekoracja złożona z czterech kartuszy: dwóch owalnych na tle paludamentu, zwieńczonych uskrzydloną główką anioła z godłami herbów Gryf i Kotwicz i dwóch podłużnych z inskrypcjami. Na tablicy po lewej stronie inskrypcja: „MAGNIFICO D(OMI)NO GREGORIO A RUSCA BRANICZKI OLIM VENA/TORI ET BURGRABIO CRAC(OVIENSI) CAPITANEO NIEPOŁOMIECEN(SI) VIRO / INTEGERRIMO DE REGIBVS SVIS ET RE PVB(LICA) BENE MERITO RELIGIO/NIS CATHOLICE AMANTISSIMO AMICIS FIDELISSIMO, OMNIBVS AFFABI/LI ET BENIGNO JOANNES A RUSCA BRANICZKI VENATOR CRACO(VIENSIS) CAPITANEVS NIEPOŁOMICEN(SI) MESTVS FILIUS PARENTI CHA/RISSIMO POSVIT OBYT 9 MAII A(NNO) D(OMINI) 1595 AETATIS SUE 60”. Napis wykuty po prawej stronie: “MAGNIFICAE D(OMI)NE CATHARINAE MAGNIFICI OLIM D(OMI)NI AUGUSTINI / KOTFICZ D(OMINI) SIGISMVNDI I POLONIAE REGIS STABVLI PREFECTI / VEXILIFERISQUE CURIE ET BURGRABY CRACO(VIENSIS) FILIE MATRONAE / LECTISSIME QVE CVM PVDORE ET MORVM MIRA ELEGANTIA / MARITI SUMMUM AMOREM VIRTUTE ET MODESTIA OMNIVM BENE/VOLENTIAM MERVISSET ACERBISSIMA MORTE AB OCVLIS EREPTA EST / IDEM FILIUS MATRI AMANTISSIME CVM LACRIMIS POSVIT. OBYT / 8 OCTOBRIS A(NNO) D)OMINI) 1588 AETATIS SUE 38".
    Niepołomice
    Nagrobek Grzegorza i Katarzyny Branickich

    Nagrobek Katarzyny i Grzegorza Branickich należy do najciekawszych przykładów rzeźby i małej architektury w Polsce w okresie manieryzmu. Postał najpewniej pod koniec XVI wieku w warsztacie Santi Gucciego, ale partie figuralne, postacie adorujących zmartwychwstałego Chrystusa zmarłych wykonał rzeźbiarz o niderlandzkich korzeniach artystycznych.

  6. Zdjęcie nr 1: Piaskowcowa płyta nagrobna w formie stojącego prostokąta, ujęta profilowaną, drewnianą ramą. W centrum wyryte dwa herby, większy Ostoja z inskrypcjami „IHS XPS” oraz „MArIA”, poniżej nieco mniejszy herb Radwan oraz data „A(nno) d(omini) MCCCCC sept(ua)g(e)si[mo]”. W otoku płyty znajduje się minuskułowa, gotycka inskrypcja „hic iacet generos(us) d[omi]n[u]s ioh[annes] [...] / [ge]n[er]osi d[omi]ni pauli de dmoscze / de cast[r]o ogrodze[n]icz he[re]dr filiast[er] m[a]gnifici \ d[omi]ni pr[ec]lai de dmoscze cap/tan[ei] lubowhen(si) et podoli/en(si) de cast[r]o ben(n)alth he[re]di”.
    Łazany
    Płyta nagrobna Jana Dmośnickiego (?)

    Późnogotycka płyta nagrobna z herbami Przeginia i Radwan należy do najstarszych elementów wyposażenia kościoła w Łazanach. Pierwotnie umieszczona była najpewniej w posadzce świątyni, następnie w niewiadomym czasie umieszczono ją w mensie prawego ołtarza bocznego. W 1904 roku płytę wmurowano w południową ścianę kościoła. Badacze czasem łączą ją z osobą Mikołaja Krezy z Zawady, który od 1462 roku był dziedzicem Łazan. Przemysław Mrozowski w opracowaniu „Polskie nagrobki gotyckie” określa dzieło jako nagrobek Jana Dmośnickiego.

  7. Zdjęcie nr 1: Epitafium w kształcie prostokąta stojącego, ujęte prostokątną profilowaną ramą. Pole w ramie podzielone poziomo na dwie części; w górnym płaskorzeźbiona figura nagiego dziecka leżącego frontalnie, z głową wspartą na prawej ręce, opartej łokciem na czaszce. Prawa rączka ułożona wzdłuż ciała. Prawa noga zgięta w kolanie, lewa wyprostowana, ułożona na prawej. Główka dziecka o okrągłym kształcie, wąskich ustach i okrągłych przymkniętych oczach. Ciało z zaznaczoną muskulaturą, brzuch wydatny. Dziecko ułożone na tkaninie, która przewija się pomiędzy nóżkami. Pod płaskorzeźbą, w dolnej części epitafium inskrypcja łacińska, majuskułą: ILLV[S]TRIS AC MAGNICVS D(OMINVS) D(OMINVS) SEBASTIANVS / LVBOMIIRSKI HAERES IN WISNICZ CASTELLANVS / MALOGOSCE(NSIS) SA(N)DECEN[SIS] SCEPVSIEN[SIS DOBCICIEN[SIS] / CAPITANE(VS) ZVPARI(VS)Q[VE] CRACO(VIENSIS) SEBASTIANO / SEMESTRI FILLIOLO SVO CHARISIMO SIBI IMMA/TVRA MORTE SVPERTO. QVA(N)DO ILLI MAIORA P[RO]PAE/STARE NO(N) LICVIT PARVA(M) HA(E)C TABELLA(M) AMORIS / PATERNI MONVMENTVM. AD POST ERITATE(M) O(MN)IS/ PATRIMONII LOCO EXTARE VOLVIT QVI / OBDORMIVIT ANNO SALVTIS M.DXC IV MEN/SIS [R] EBRVA [RI]I DIE XV REQVIESCAT I(N) D(OMI)NO.
    Dobczyce
    Epitafium Sebastiana Lubomirskiego

    Epitafium Sebastiana Lubomirskiego, z czerwonego marmuru, kute rzeźbione, wmurowane w ścianę kościoła; dwudzielne, profilowanej ramie, w górnej części całopostaciowe przedstawienie zmarłego dziecka, w dolnej części inskrypcja łacińska. Późnorenesansowe dzieło nieznanego z imienia rzeźbiarza krakowskiego lub małopolskiego.

  8. Zdjęcie nr 1: Nagrobek renesansowy, przyścienny w formie prostokątnej płyty zwieńczonej wydatnym gzymsem dekorowanym jajownikiem. Zmarły ukazany w pozycji półleżącej, na poduszce; z głową wspartą na prawej ręce, lewa ręka ułożona wzdłuż ciała wsparta na uniesionym do góry kolanie lewej nogi; trzyma buzdygan. Ma zwężającą się twarz o zatartych już nieco rysach. Postać ubrana jest w pełną zbroję płytową z folgami w dolnej partii; osobno położony hełm wzdłuż lewej nogi. Za postacią widoczna rękojeść miecza (pod prawym bokiem).
    Tarnawa
    Płyta nagrobna Joachima Lubomirskiego

    Renesansowy nagrobek Joachima Lubomirskiego został wykonany po jego śmierci w 1571 roku. Między 1898 a 1930 rokiem górną partię odłączono, pozostawiając jedynie płytę z postacią leżącego zmarłego, a w 2015 roku przywrócono mu pierwotny wygląd. Zmarły został przedstawiony w pozie sansowinowskiej – nazwa pochodzi od nazwiska rzeźbiarza, który pierwszy zastosował ją w rzeźbie nagrobnej.

Celem zorganizowania wycieczki skontaktuj się z parafiami

Głębowice
Parafia Matki Boskiej Szkaplerznej

Adres Plebańska 8
32-608

Telefon 33 8755517

Adres e-mail kontakt@glebowice.pl

Strona www http://glebowice.pl/nasza-parafia/

Tarnawa
Parafia Parafia Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny

Adres Tarnawa k. Bochni 83
32‑741 Tarnawa

Telefon 48 14 613 55 89

Adres e-mail -

Strona www -

Bolechowice
Parafia Parafia Św. Apostołów Piotra i Pawła

Adres Winnica 3
32‑082

Telefon +48 12 285 11 87

Adres e-mail bolechowiceparafia@gmail.com

Strona www http://parafiabolechowice.pl

Niepołomice
Parafia Najświętszej Panny Marii i Dziesięciu Tysięcy Męczenników

Adres Piękna 2
32-005

Telefon 12 281 10 41, 609 811 041

Adres e-mail kancelaria@parafianiepolomice.pl

Strona www http://parafianiepolomice.pl/

Rudawa
Parafia Wszystkich Świętych

Adres Rynek 5
32-064 Rudawa

Telefon 12 283 80 24

Adres e-mail kancelaria@parafiarudawa.pl

Łazany
Parafia Parafia Znalezienia Krzyża Świętego

Adres Łazany 17
32-020

Telefon 12 250 66 99

Adres e-mail kancelaria@parafialazany.pl

Dobczyce
Parafia Matki Boskiej Wspomożenia Wiernych

Adres ul. Kościelna 1
32-410 Dobczyce

Telefon (12) 271-10-44

Adres e-mail xkt@neostrada.pl

Strona www parafiadobczyce.com.pl

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności