Dorota św.

Biogram

Święta Dorota żyła w III wieku. Miała pochodzić z Cezarei Kapadockiej. Podczas prześladowań za czasów cesarza Dioklecjana, z wyroku namiestnika prowincji Suprycjusza umęczono ją oraz skazano na ścięcie. Razem z nią zginęły inne osoby, które wcześniej nawróciła. Jedną z nich był adwokat Teofil. Według legendy zapytał on Dorotę, dlaczego tak spieszno jej do śmierci, ona zaś odpowiedziała, że idzie do niebieskich ogrodów. Teofil szydził z niej, że jeśli z tych ogrodów przyniesie mu owoce lub kwiaty, to uwierzy. Wówczas zjawiło się dziecko z koszem kwiatów i owoców, dzięki czemu adwokat nawrócił się. Kult św. Doroty był szczególnie popularny w średniowieczu we Włoszech, Niemczech, Czechach i Polsce.
W ikonografii święta przedstawiana jest jako młoda kobieta, w bogatym lub królewskim stroju, z diademem albo koroną na głowie. Jej atrybutami są kwiat lub koszyk z owocami i kwiatami. W scenach grupowych św. Dorota ukazywana jest wśród chórów anielskich, w przedstawieniach ukazujących raj (ogród mistyczny) albo jako jedna ze świętych dziewic, które adorują Matkę Boską. Dorota razem ze świętymi Katarzyną, Barbarą i Małgorzatą należy do grona czterech głównych dziewic (virgines capitales). Wszystkie ukazywane są w ołtarzach im poświęconych oraz w przedstawieniach siedmiu pomocników lub 14 wspomożycieli. Święta pojawia się także w scenach z jej życia i męczeństwa lub w towarzystwie innych świętych.

Bibliografia