Piotr Gembicki

Biogram

Piotr Gembicki urodził się w 1585 roku jako syn Jana i Katarzyny z Cieleckich. Średnie wykształcenie zdobył w kolegiach jezuickich w Poznaniu i Braniewie, a wyższe w poznańskim Kolegium Lubrańskiego. Studiował w Krakowie, a później w Würzburgu, Perugii, Bolonii i Rzymie, ale nigdzie nie zdobył żadnego stopnia naukowego. W 1613 roku przyjął święcenia kapłańskie i uzyskał pierwsze beneficja kościelne, dziekanię kapituły katedralnej włocławskiej i kanonię w kapitule katedralnej krakowskiej. Niedługo później otrzymał również kanonię i kustodię w kapitule katedralnej gnieźnieńskiej. W 1617 roku rozpoczął pracę w kancelarii koronnej. W 1625 roku został dziekanem krakowskiej kapituły katedralnej, w związku z czym po śmierci biskupów Marcina Szyszkowskiego w 1630 roku i Andrzeja Lipskiego w 1631 roku pełnił funkcję tymczasowego administratora diecezji. W 1633 roku został sekretarzem wielkim koronnym, a w 1635 roku podkanclerzym. W 1636 roku dostał od króla nominację na biskupstwo przemyskie, które objął po przyjęciu sakry biskupiej rok później. W 1638 został kanclerzem wielkim koronnym. W związku z licznymi obowiązkami państwowymi zarząd nad diecezją objął za pośrednictwem oficjała i wikariusza generalnego Samuela Malickiego, a ingres odbył dopiero w 1639 roku. Przeprowadził tylko wizytację katedry i kolegiaty w Jarosławiu, ale w 1641 roku zorganizował synod diecezjalny. W 1642 roku został przeniesiony na biskupstwo krakowskie, a już rok później zwołał synod, który obradował w kościele Mariackim. Za pośrednictwem archidiakonów przeprowadził wizytacje parafialne. Przebudował i wystroił pałac biskupi w Krakowie, w którym w przeciwieństwie do swoich poprzedników rezydował. Był też fundatorem istniejącego do dzisiaj ołtarza głównego w katedrze na Wawelu. Uciekł z Krakowa przed wojskami szwedzkimi w 1655 roku i udał się na emigrację najpierw na Spisz, a następnie na Śląsk, gdzie zmarł w 1657 roku.

Bibliografia