Antoni św.

Biogram

Antoni urodził się około 251 roku. Pochodził z zamożnej, koptyjskiej rodziny i otrzymał staranne wychowanie religijne. Kiedy miał około 20 lat, stracił rodziców i był zmuszony wychowywać młodszą siostrę oraz prowadzić gospodarstwo. Pod wpływem nauk Jezusa postanowił rozdać majątek i oddać się modlitwie, umartwianiu oraz postom z dala od ludzi. Około 275 roku przeniósł się na Pustynię Libijską i zamknął w starym grobowcu, a około 10 lat później zamieszkał w ruinach fortecy w pobliżu Afroditopolis. Był wielokrotnie kuszony przez szatana i miał wizje. Z czasem wokół Antoniego zaczęli gromadzić się inni eremici, a on jako ich duchowy ojciec był wzorem postępowania, uzdrawiał oraz dokonywał egzorcyzmów. W 311 roku przeniósł się do Aleksandrii, aby pomagać prześladowanym chrześcijanom, po czym wrócił na pustynię. Miał dar jasnowidzenia, był otoczony szacunkiem, stosowano się do jego rad. Zmarł 17 stycznia 356. Zgodnie z jego życzeniem miejsce pochówku zostało utrzymane w tajemnicy i rzekomo odnalezione dopiero w VI wieku. Kult Antoniego rozpoczął się w V wieku w Kościele greckim i od czasów średniowiecza na Zachodzie. Zwracano się do niego w czasie zarazy i pożarów, uchodził za patrona zwierząt domowych, stał się patronem szpitali i schronisk dla bezdomnych. W ikonografii przedstawiany jest w habicie z kapturem m.in. ze św. Rochem jako patron chorych. Szczególną popularnością cieszył się temat kuszenia św. Antoniego. Najczęstszymi atrybutami, z którymi jest ukazywany, są: krzyż egipski, książka, dzwonki, lew, diabły oraz świnka, która wiąże się z legendą o uzdrowieniu przez niego ślepego prosiaka.

Bibliografia