Nieznana jest data i miejsce narodzin św. Wiktorii. Wiadomo jedynie, że pochodziła z patrycjuszowskiego rodu Sabinów, mieszkającego w Subiaco pod Rzymem. Według legendy miała siostrę lub przyjaciółkę św. Anatolię. Obie kobiety były zaręczone, jednak postanowiły pozostać dziewicami do końca życia. W decyzji tej umocnił je anioł, który im się objawił. Odrzuceni mężczyźni porwali i uwięzili kobiety w swoich domach, chcąc zmusić je groźbą do małżeństwa. Okazało się to bezskuteczne, więc narzeczony Wiktorii – Eugeniusz – oskarżył ją przed cesarzem o wyznawanie wiary chrześcijańskiej. Święta nie wyparła się jej, za co została skazana na śmierć. Zmarła po przebiciu serca mieczem podczas prześladowań chrześcijan 18 grudnia, około 250-303 roku w Trebula Mutuesca (dzisiejsze Monteleone Sabino). Pomimo niezachowanych źródeł pisanych dotyczących jej życia kult świętej był silny. Jeden z najstarszych wizerunków św. Wiktorii znajduje się na mozaice w bazylice św. Apollinarego w Rawennie (VI w.). W 827 roku część jej relikwii została przeniesiona przez opata z Abbazia di Farfa na górę Matenano z powodu oblężenia opactwa przez Saracenów. Jej wspomnienie liturgiczne obchodzone jest 10 lipca. W ikonografii przedstawiana jest podczas męczeńskiej śmierci lub w trakcie rozdawania pieniędzy i klejnotów ubogim. Do atrybutów świętej należą anioł, palma męczeństwa, miecz w sercu, chorągiew oraz smok.
Maria Działo, Anna Nowak, "Wiktoria św. ", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/ludzie/wiktoria-sw