Feliks Turski

Biogram

Feliks Turski urodził się w 1729 roku w Czarnocinie jako syn Mikołaja i Katarzyny z Poleskich. W 1747 roku wyjechał do Rzymu, gdzie w 1754 roku uzyskał tytuł doktora obojga praw i przyjął święcenia kapłańskie. W tym samym roku objął funkcję kanonika gnieźnieńskiego i warszawskiego. W następnych latach został jeszcze prepozytem w Kaliszu i plebanem w Jaworowie. W 1763 roku przewodniczył Trybunałowi Głównemu Koronnemu. Dwa lata później dostał od Stanisława Augusta Poniatowskiego nominację na biskupstwo chełmskie, a następnie odzyskał sprawowaną wcześniej funkcję prepozyta gnieźnieńskiego. W 1767 w okresie wakatu po śmierci prymasa Władysława Łubieńskiego administrował tymczasowo archidiecezją gnieźnieńską. W 1770 roku został przeniesiony na bardziej dochodowe i większe biskupstwo łuckie. W konsekwencji awansu musiał się zrzec prepozytury gnieźnieńskiej, ale w zamian zdobył prebendę strzałkowską parafii radomskiej. Po śmierci Kajetana Sołtyka w 1788 roku rozpoczął się spór polityczny o obsadę i uposażenie diecezji krakowskiej. Ostatecznie pozbawiono biskupów władzy nad księstwem siewierskim i pozostawiono im majątek przynoszący 100 tysięcy złotych rocznie. Feliks Turski został ordynariuszem krakowskim i tytularnym księciem siewierskim w 1790 roku. Po roku odebrał od Stanisława Augusta Poniatowskiego przysięgę na Konstytucję 3 maja, której był zwolennikiem. W liście pasterskim z tego roku przedstawiał i chwalił jej główne założenia, w tym zniesienie wolnej elekcji i ustanowienie Straży Praw. W 1792 roku po zwycięstwie konfederatów targowickich grożono mu sądem, od którego wybronił go Szczęsny Potocki. Pod przymusem napisał list wzywający do modlitw za powodzenie kontrrewolucji. W 1794 roku przekazał Tadeuszowi Kościuszce pieniądze i skarby katedry wawelskiej na potrzeby powstania. Po upadku insurekcji i trzecim rozbiorze władze austriackie prowadziły politykę likwidacji zakonów i kolegiat, czemu biskup nie mógł się przeciwstawić. Zmarł w 1800 roku i został pochowany w katedrze na Wawelu.

Bibliografia