Błażej św.

Biogram

Żywot św. Błażeja znany jest z legend i przekazów, takich jak jego pasja i apokryfy, a które rozpowszechniła "Złota legenda" Jakuba de Voraigne czy "Żywoty świętych" Piotra Skargi. Błażej miał być biskupem Sebasty (Armenia, obecnie Turcja). Według legendy, przed śmiercią dokonał kilku cudów, takich jak uzdrowienie chłopca dławiącego się ością lub rozkazanie wilkowi oddania ubogiej kobiecie porwanej świni. Miał zginąć męczeńską śmiercią przez rozszarpanie zgrzebłami lub ścięcie mieczem na początku IV wieku.

Święty Błażej uważany jest za patrona zwierząt, a także za orędownika w chorobach gardła (w nawiązaniu do cudownego uzdrowienia dławiącego się chłopca). Kult świętego związany był z ludowymi obrzędami. W dniu św. Błażeja święcono chleb, wino, wodę i owoce, które miały służyć przeciwko bólom gardła. Tego dnia kapłan osobom cierpiącym na gardło przykładał w chore miejsce skrzyżowane świece (zwane błażejkami). W polskiej tradycji święcono jabłka, które zjadano później w sytuacji bólu gardła lub dawano dławiącym się zwierzętom. Święty Błażej należy do grupy Czternastu Wspomożycieli. Wspomnienie obchodzi obecnie 3 lutego.

W ikonografii św. Błażej przedstawiany był w stroju biskupa, w Kościele Wschodnim na modłę grecką, w Kościele Zachodnim na rzymską. Jego głównym atrybutem są narzędzia jego męki - zgrzebła i miecz. Ukazywany był również ze skrzyżowanymi świecami, jeleniem lub świńskim łbem. Święty przedstawiany był w epizodach z jego życia i scenach ukazujących cuda (siedzący przed grotą i karmiący zwierzęta, cudowne uzdrowienie dławiącego się chłopca, zmuszający wilka do oddania świni) oraz jego męczeństwo (rozszarpanie zgrzebłem).

Bibliografia