Lambert II
Zawód
duchowny
Autor opracowania
Emilia Karpacz
Biogram
Pierwsza wzmianka o Sule pojawiła się w „Roczniku kapituły krakowskiej” pod rokiem 1037 i dotyczyła przyjęcia przez przyszłego biskupa krakowskiego święceń kapłańskich. Co więcej, ze względu na „prywatny charakter” notatki, podejrzewano, że ten właśnie duchowny był autorem pierwotnych zapisków, zwłaszcza w części dotyczącej rodziny Mieszka II. W tym samym źródle odnotowano, że w 1061 roku, a zatem dwa lata po śmierci poprzednika, Arona, Suła zasiadł na krakowskim tronie biskupim. W „Roczniku” zanotowano, że imię Lambert przyjął on przy okazji sakry. Niemniej część badaczy uważa że nadano mu je na chrzcie, podobnie jak Mieszkowi II, a wspomniana adnotacja pochodziła od kopisty (nie było zwyczaju zmiany imienia przy święceniach biskupich). Zdaniem Zofii Kozłowskiej-Budkowej nie sposób jednoznacznie rozstrzygnąć tę kwestię. W opinii tej wybitnej mediewistki z dużym prawdopodobieństwem do tego biskupa należy odnieść również imię Zul wpisane w nekrologu umieszczonym pod datą 22 sierpnia w kalendarzu Gertrudy, córki Mieszka II – stąd podejrzenie o silnych związkach Lamberta Suły (Sulisława) z Piastami. Warto zwrócić uwagę, że imię Lambert było popularne w dynastii panującej (ochrzczono nim jednego z synów Mieszka I, a także króla Mieszka II Lamberta). Jeśli rzeczywiście otrzymał je już na chrzcie mogłoby to wskazywać nawet na pokrewieństwo z Piastami.
Długi wakans na biskupstwie krakowskim wiązał się ze staraniami nowego władcy, Bolesława II Szczodrego zmierzającymi do restauracji metropolii gnieźnieńskiej. Dla kościoła krakowskiego oznaczało to „degradację”. Nowy biskup krakowski musiał zapewne zagwarantować księciu zrzeczenie się pretensji do piastowanej przez Arona godności arcybiskupiej, stąd prawdopodobnie problemy ze znalezieniem odpowiedniego kandydata. Lambert, który zgodził się przyjąć tę godność był zapewne blisko związany z dworem książęcym. Musiał być człowiekiem gruntownie wykształconym – wśród wielu hipotez pojawiła się i mówiąca o tym, że odebrał edukację razem z księciem Kazimierzem w jednej z benedyktyńskich szkół klasztornych. W okresie poprzedzającym sakrę miał również sprawować funkcję kapelana książęcego. Za sprawą uległości wobec planów Bolesława biskup Lambert zasłużył sobie na pełną rozgoryczenia adnotację profesora i rektora Uniwersytetu Krakowskiego Jana z Dąbrówki, na kartach jego redakcji „Katalogu biskupów krakowskich” z pierwszej połowy XV wieku. Został przez Jana określony jako ten krakowski hierarcha, który „zaniedbał arcybiskupstwo” – „qui neglexit archiepiscopatum”. Według Wincentego z Kielc (lub Kielczy), autora „Żywota większego św. Stanisława” biskup Lambert odegrał istotną rolę w życiu Stanisława ze Szczepanowa, swego następcy i przyszłego świętego, czyniąc go kanonikiem krakowskim i włączając do elit krakowskiego duchowieństwa. Biskup Lambert II Suła zmarł w 1071 roku, zgodnie z zapiską w kalendarzu Gertrudy najprawdopodobniej 22 sierpnia i zapewne spoczął w katedrze wawelskiej.
Literatura
Kozłowska-Budkowa Zofia, Początki polskiego rocznikarstwa, „Studia źródłoznawcze”, t. 2, s. 90.
Eadem, Lambert II (I) Suła (Zula), [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. 16, Wrocław – Warszawa – Kraków 1971, s. 423.
David P., Recherches sur l’annalistique polonais, Bordeaux 1932, s. 22-23.
Dąbrowski J., Dawne dziejopisarstwo polskie, Warszawa 1964,
Kętrzyński S., Polska X-XI wieku, Warszawa 1961, s. 644 i następne
Kościół w Polsce, Średniowiecze, Kraków 1968.
Kürbisówna B., Więź najstarszego dziejopisarstwa polskiego z państwem, w: Początki państwa polskiego, Poznań 1962, t. II 224.
Prokop Krzysztof Rafał, Poczet biskupów krakowskich, Kraków 1999, s. 22-24.
Wojciechowski T., Szkice historyczne XI wieku, wyd. 3, Kraków 1951.
Jak cytować?
Emilia Karpacz, "Lambert II ", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/ludzie/lambert-ii